Uitreiken

Deze week begin ik met veel plezier aan een opleiding ‘Systemisch Werken’ (SW) bij Phoenix Opleidingen. In mijn favoriete stad (Utrecht) én met mijn goede vriend Bram. Ik voel mijn kwispel! Het kleine leergierige mannetje in mij is helemaal wakker. Dit is de 95^e groep SW. Morten Hjort (onze trainer) zat als leerling ooit in de 2^e groep. Als ik zeg dat hij zijn vak verstaat, dan is dat een understatement. Volgens de tagline is Phoenix een plek om je plek weer te vinden. Precies wat ik zoek - en ik ben niet de enige.

Risico nemen

Vierentwintig deelnemers hebben er zin in. Maar er is ook nog een kleine Hongkong-Chinees die officieel geen plek heeft. Hij weet zo zeker dat dit voor hem de tijd is om mee te doen dat hij het risico neemt. Hij reist vroeg in de ochtend met de trein uit Den Haag naar Utrecht. Wandelt rechtstreeks naar de trainingszaal en zegt tegen de hoofdtrainer: ‘Ik wil heel graag meedoen! Maar ik ben ook bereid met de trein terug te gaan.’

Verlangen

We zien hem staan, die kleine gespierde Chinese man. De trainer legt de groep uit dat dit een voorbeeld van ‘uitreiken’ is. Zoals een kind uitreikt met handen, voeten, ogen en mond: ‘Ik wil van jou nu. Dit is waar ik naar verlang, ook al weet ik niet of jij mij dat kunt geven.’ Natuurlijk mag hij meedoen.

De plek die water geeft

Voelen wat je wilt en/of nodig hebt, is ook een risico. Voordat je het weet, zit je in de trein op weg naar een bestemming waarvan niet zeker is dat je er welkom bent. Toch is het erg de moeite waard. Zo kom je ergens. Misschien zelfs wel op ‘de plek die water geeft’.

‘In een woud van droomgewassen,
stenen wortels, stalen webben,
tochtig labyrint van woorden,
woont een mens, op brekebenen,
lelie van het veld, met ogen
tranend bijna blind van zoeken
naar een plek die water geeft’

Slot van het gedicht ‘Honderd bloemen’ van Huub Oosterhuis.