Thuiskomen

In de afgelopen dagen voelde ik telkens momenten van pure blijheid. Lekker! ‘What’s up?’, denk ik op die momenten, en dan ben ik weer terug bij dag twee en drie van onze training PLAY Basic. Allerlei beelden, teksten, muziek, liedjes, smaken, geuren en emoties brengen me daar. Wat een feest. Hier wil ik zijn!

Gevangen

Pure kracht. Maar ook zo kwetsbaar. Ze heeft zichzelf een doel gesteld. Jaren geleden al. Nu weer. Ze worstelt zich erheen, terwijl wij haar met touwen om haar middel belemmeren dat doel ooit te halen. We roepen allerlei belemmerende boodschappen. Precies dat wat ze al decennialang vanbinnen hoort als ze beweegt in de richting van haar doel. Ze hoort ze wel, maar ze zwoegt schijnbaar onverstoord verder. Het is haar allang duidelijk dat ze op deze manier nooit gaat bereiken waar ze zo naar verlangt. Toch lijkt haar verlangen hier alleen maar groter van te worden. Als we haar niet stoppen, dan zitten we voor ‘eeuwig’ in deze, voor alle drie ingrijpende, oefening gevangen.

Verlangen

Het spel ligt stil. Wij zijn het ook. Zij huilt. Wij laten haar. Zij begint zachtjes te praten. Ze zegt: ‘Ik wil toch niets groots? Alleen dat ik er mag zijn. Iedereen mag dat van mij. Waarom mag ik dat dan niet van mezelf?’ Wij zeggen niets. Voelen mee. Wie kent niet dat onstuimige verlangen om echt thuis te komen? Daar waar je echt kunt zíjn …

Powerwoman

Als ze zich tijdens een tweede poging naar ons omdraait en ons een grens toeschreeuwt, schrik ik van haar kracht. Niet alleen haar verlangen en hoe ze zichzelf daarin in de weg staat, is sterk. Ook de agressieve frustratie die hierdoor is opgebouwd, is enorm. En die raakt meestal – tot haar verdriet – onschuldige derden. Nu ons. Maar we lenen ons er graag voor, al springen we beiden voor de zekerheid toch zeker wel een meter achteruit.

Elkaar vasthouden

De derde keer dat ze naar haar doel loopt, roepen wij haar aanmoedigend toe wat ze nodig heeft om te horen. Het is ‘pure schoonheid’. Wat ze moeilijk tegen zichzelf kan zeggen en kan geloven, neemt ze nu als een spons van ons op. Gulzig. Dankbaar. Dit doet haar goed. Eenmaal daar waar ze wil zijn, geniet ze van het ‘er zijn’. Ze kijkt ons betraand aan en vraagt of wij haar, ondanks corona, willen vasthouden. Dat willen wij. En hoe! Wie heeft hier wie vast? Dit is thuiskomen.

Dichtbij

Ergens in de dagen na dit bijzondere moment (ook nog eens op een mythische plek) appt ze: ‘Jullie hebben geen idee hoe dankbaar ik ben dat ik de afgelopen dagen heb mogen ZIJN en voelen waar ik zo naar verlang. De blauwe plekken op mijn heupen van het trekken aan het touw neem ik daarbij volledig voor lief. Nog ver te gaan, maar deze kick-start voelt al zo fantastisch goed. Let’s enjoy the ride!’ Ik antwoord: ‘Ik snap dat het voor jou nog ver voelt, maar het is dichterbijer dan je denkt.’

‘Sluit’ me op in deze boerderij in Radio Kootwijk. ‘Doe’ mij elke dag zo’n groep jonge mensen, en ik ben helemaal thuis.