Voel wat ik bedoel

Waarom voelt het zo goed als iemand echt naar ons luistert? Omdat het ons helpt scherp te krijgen wat er in ons omgaat – en waarom. Omdat een luisteraar niet moraliseert, maar ons laat ervaren dat het helemaal niet raar is wat we vertellen. En ook al is de luisteraar het misschien niet met ons eens, toch merken we dat hij of zij ons evenwel accepteert. En dat voelt goed. Heel goed. Even zijn we niet alleen.

Verlangen

Hij is een boom van een vent. Op van die grote, zware legerkisten. Goedlachs. ‘Meedoen aan de Openingstraining Harthorend is mijn laatste poging om wat aan mijn luisteren te doen’, heeft hij me glimlachend toevertrouwd. ‘Als het niet werkt geef ik het op. Dan leg ik me erbij neer dat ik net als mijn moeder iemand ben die niet luistert – iemand die mensen in de rede valt en vooral bezig is zijn eigen punt te maken.’ Het is mij heel duidelijk dat hij maar wat graag anders wil. En hij niet alleen. Zijn omgeving vast ook.

Aanvoelen en begrijpen

Met de groep zitten we om een groot laken. Op dat laken staan allemaal woorden die aangeven waar we als mens behoefte aan hebben. Netjes verdeeld in vijf groepen: existentieel, fysiek, geestelijk, relationeel en psychisch. We luisteren naar een verhaal van deze kerel. Zijn vrouw had hem gezegd: ‘Als er gevraagd wordt om inbreng, deel dit verhaal dan.’ Hij doet uit de doeken hoe hij in een bepaalde situatie zijn vrouw compleet overruled heeft. We zien hem lachen. Maar we voelen heel wat anders. Dus begint iedereen blauwe (verdrietig), gele (bang) en rode (boos) dobbelstenen op het behoeftelaken te leggen. In een poging dat wat we aan-, in- en meevoelen te verbinden met dat waar deze man behoefte aan heeft.

Erkenning

‘Voel jij je misschien echt verdrietig en ook moedeloos, omdat je – en dat niet voor de eerste keer – zo je best doet om voor je vrouw te zorgen, maar het tegenovergestelde bereikt?’ Door het lachende gezicht breken nieuwe emoties heen. Dat wat zo zorgvuldig verstopt was, rolt tevoorschijn. Eindelijk erkenning voor wat al heel lang – door hem miskent – in de schaduw is gehouden.

Behoefte

Zijn emotionele verhaal roept bij mij veel op, merk ik. De tranen biggelen ook over mijn wangen. In de pauze na de oefening vind ik mezelf schokschouderend huilend buiten tegen de muur gehurkt. Dat lucht op! Zijn verdriet helpt me om opnieuw contact te maken met dat van mij. En dat voelt goed. Heel goed. Ik ben niet alleen.

Als deze grote kerels nu eens leren hun emoties niet weg te drukken, maar te voelen. Dan maken ze contact met dat waar ze zelf behoefte aan hebben. Stel dat ze zo ontdekken dat ze graag voor de ander willen zorgen. Dan kunnen ze dat toch kenbaar maken? Dan kan de ander ze vertellen of dat voor hen ok is. En zo ja, hoe die ander die zorg dan het liefste ziet.

Wil je alsjeblieft serieus nemen (lees: voelen) wat je bij jezelf en de ander aan emoties waarneemt?

P.S.
De vraag ‘waarom voelt het zo goed als iemand echt naar ons luistert?’ en de antwoorden daarop in de inleiding van deze blog kwam ik tegen in een artikel dat iemand me deze week mailde (van The School of Life). Misschien vind je het leuk om te lezen: How to be a good listener.