Als je op afstand blijft, kun je niet voelen hoe het is om in de schoenen van een ander te staan. Je kunt niet echt iemands verdriet erkennen als jij jezelf daar vanbinnen voor afsluit. Iemand voelt zich dan bekeken, geanalyseerd. En niet aangevoeld of begrepen. Natuurlijk heb je als professional soms goede redenen om op afstand te blijven. Meegaan met de emotionele energie van de ander is spannend. De kunst is om daar wél in mee te gaan - als dat passend is - maar zonder je erin te verliezen.

Veel emoties voelen we liever niet. Die noemen we ‘negatief’ (ook al zijn ze het niet). Maar bij de emotie ‘blij’ is dat anders. Daar kunnen we niet genoeg van krijgen. Misschien ligt het aan mij, maar onder werkende mensen kom ik die emotie niet zoveel tegen. Alsof plezier prestaties in de weg zit. We zijn vooral heel serieus bezig onze doelen te realiseren. Maar wat als we – mijn vrouw moedigt mij er al jaren toe aan – het plezier voorop zetten?

‘Hoi Harry! Een werkvraag: Wij gaan binnenkort met een paar collega’s en de Raad van Toezicht onze twee (meewerkende) bestuurders evalueren. We zoeken iemand die dit gesprek kan begeleiden. Iemand die kan zorgen dat hete hangijzers veilig op tafel kunnen komen en die de balans tussen positieve en negatieve feedback kan bewaken. Iemand die kan voorkomen dat het aanvallen en verdedigen wordt en die kan zorgen dat het echte gesprek gevoerd kan worden. Ik denk dat jij dat goed zou kunnen. Lukt het je om daar nog deze week een offerte voor te maken? Voor input kun je met mijn collega bellen. Vrijdag zitten twee collega’s met iemand van de RvT om uit drie offertes te kiezen wie we gaan vragen. Ik hoor het graag van je!’

‘Balletje doen?’ Hij is niet echt een prater over wat er bij hem vanbinnen beweegt. Tenminste, niet met zijn ouders. Zo hoort dat ook als je 15 bent. Maar af en toe kan ik hem verleiden. Dan doen we een potje voetbal in de tuin en laat ik me kansloos door hem ‘poorten’. Soms is daar dan opeens een opening.