Met veel theater schetst het Hoofd Opleidingen de cultuur van de organisatie waar ik te gast ben. Jammer dat ik het niet gefilmd heb, het ziet er indrukwekkend uit. Hij zegt: ‘Het ligt niet aan mij!’ en kijkt ondertussen met een verontschuldigend gezicht naar boven, naar onder, naar rechts en naar links. En onderstreept die gebaren met: ‘Dat begrijp jij toch ook wel?!’ Hij heeft een van de hoogste bazen onlangs een e-mail gestuurd met de tekst: ‘Ik functioneer niet goed en daarover wil ik met je praten’. Een truc om met hem in gesprek te raken over het allergrootste probleem van deze organisatie: het totale ontbreken van een leercultuur. ‘Moet je horen...’, vertrouwt hij mij met een complotachtige stem toe.

Ik weet niet hoe het voor jou is. Voor mij valt het niet mee om stil te staan. Om rustig te genieten van wat al gedaan is. Er met bewondering naar te kijken en te vieren dat het goed is. Voor het bouwen van een feestje lijk ik sowieso wat onhandig voorgesorteerd te staan. Maar ik kán het wel. Let op!

Waar liggen managers en professionals wakker van? Recent onderzoek legt een grote uitdaging bloot: de menselijke factor. En dan vooral: hoe motiveer ik mensen voor de veranderingen die nodig zijn, hoe krijg ik hen mee, en wat moet ik doen als ze er echt geen zin in hebben? Ik heb een idee: zorg dat je collega's volop in contact zijn met de mensen voor wie zij werken. Dan voelen ze waarvoor en voor wie ze bezig zijn. Dat motiveert en maakt betrokken.

Wil je weten wat jij wílt? Voel dan wat er is. Hoe meer je in contact bent met je emoties, hoe minder je hoeft na te denken over wat je nodig hebt. Voelen wat er is, is weten waar je behoefte aan hebt. En als je weet wat je wilt, dan kun je daarvoor zorgen. Of hulp vragen, als dat nodig is. Is het zo eenvoudig?