Een van de principes vanwaaruit ons team werkt, noemen we ‘binnen=buiten’. Da’s niet zelden een lastig principe. De bal ligt namelijk de hele tijd bij jezelf. De oplossing is ook per definitie niet cosmetisch. Die ligt namelijk altijd vanbinnen. Wat nu als ik een groep voor me heb die in het contact lijkt te blokkeren? Blokkeert er dan iets binnen in mij?

Netjes om 14.15 uur in wachtkamer 25. Om 14.30 uur een afspraak met de uroloog. Ik hoop dat hij echt ruimte heeft - al is het maar een paar minuten - om niet alleen naar mijn vraag te luisteren. Ik merk dat ik die vraag graag wil inleiden, om hem van mijn eigen context te voorzien. Zodat de man geen blaas voor zich heeft zitten, maar een mens. En niet, zoals pas bij de neuroloog, een dossier. Zodat we een gesprekje kunnen hebben en ik niet terecht ben gekomen op wat je - met een ordinair woord - een 'afwerkplek' zou kunnen noemen.

Dit is vast niet de eerste blog over mijn moeite om ‘nee’ te zeggen. Maar omdat er meer werkende Nederlanders zijn die daar moeite mee hebben (en veel ook niet: daar erger ik me groen en geel aan), wijd ik er toch weer een blog aan. Want ik heb dit Pinksterweekend flink geoefend. Opnieuw blijkt dat ik niet vooruitkom zonder fouten te maken. Jij wel?

Diep in mij zoekt iets moois een uitweg. Ik zoek naar creatieve manieren om er expressie aan te geven. Maar het lukt niet goed. Schilderen, tekenen, dichten, liedjes maken, pianospelen: ik kan het allemaal. Wat ik maak, lijkt aanvankelijk veel te beloven. Maar het verhoudt zich toch ongelukkig tot wat vanbinnen al af voelt. Wie helpt me voorbij mijn blokkades?