De merels. Ze zingen alweer meer dan een maand. Mijn moeder maakte mij er vroeger op attent: 'Hoor je die merel, Harry? Die helpt je uit je hoofd!' Mooi: een moeder die oplet en ziet dat je wel wat hulp kunt gebruiken om in het hier en nu te leven. Het echte leven roept je!

Als wij emotioneel raken, vragen we ons al snel af waarom. Die vraag haalt je aandacht weg bij wat je voelt. Brengt je naar je hoofd. Zet je aan het denken. Maar emoties zitten vooral in je lichaam. Je communiceert ze dan ook gemakkelijker met je lichaam dan met je hoofd (met woorden). Het lichaam spreekt de taal van emoties. Dus: beleef wat er te voelen is én geef er (fysiek) uiting aan. Ook hier wijzen kinderen ons de weg.

Kinderen geven je dingen terug zoals zij ze zien. Ongefilterd. Op de vraag: ‘Wat doet jouw vader?’ antwoordde mijn zoon jaren geleden zonder blikken of blozen: ‘Die praat over luisteren.’ Au! De laatste maanden oefen ik met het ‘minder gefilterd’ teruggeven van wat ik bij anderen zie. Met wisselend succes …

Als je op afstand blijft, kun je niet voelen hoe het is om in de schoenen van een ander te staan. Je kunt niet echt iemands verdriet erkennen als jij jezelf daar vanbinnen voor afsluit. Iemand voelt zich dan bekeken, geanalyseerd. En niet aangevoeld of begrepen. Natuurlijk heb je als professional soms goede redenen om op afstand te blijven. Meegaan met de emotionele energie van de ander is spannend. De kunst is om daar wél in mee te gaan - als dat passend is - maar zonder je erin te verliezen.