Snipperen

In de blog van 8 januari deelde ik mijn voornemen om een dag in de week vrij te zijn. Nu we een kwartaal verder zijn, is het tijd om de balans op te maken. In de wetenschap dat ‘accountable zijn’ iets goeds is. De wekelijkse vrije dag is inmiddels nergens meer te bekennen. Alhoewel, als je heel goed kijkt zie je er nog snippers van. En daar zit 'm dan ook precies de winst!

Hyperindividualisme

De afgelopen weken las ik een buitengewoon lezenswaardig boek. Ik ga het veel mensen cadeau doen. Het heet: ‘De tweede berg’. Mijn vrouw schudde meewarig haar hoofd toen er weer twee boeken binnenkwamen. Ook nog over de zin van het leven, alsof ik die in een boek zou kunnen vinden. Maar ik wist waarom ik dit wilde lezen. De schrijver, David Brooks, is al jaren een van de best gelezen columnisten van The New York Times. Hij eindigt zijn boek met ‘het relationeel manifest’. Een krachtig pleidooi voor een relationele manier van leven – als ‘tegengif’ tegen ons hyperindividualisme. Dat manifest, daar was ik benieuwd naar! Maar ik bleef niet in dat manifest hangen – hoe belangwekkend ook – maar in een zin ergens in de hoofdstukken daarvoor.

Gemeenschap

Die zin gaat zo: ‘De meesten van ons geloven in een werkverslavend ethos dat ons weinig tijd over laat voor gemeenschap.’ Dat raakt me. Ik zie het ook in mijn eigen leven. Daar zit ontzettend veel vaart in. En ik wil vaak niet in de remmen voor wat Brooks ‘het gemeenschapsleven’ noemt. Want dat samenleven – het omzien naar de ander – is gebouwd op wrijving, op plakkerige en inefficiënte relaties. Dat schiet niet op, denk ik dan. Maar of dat waar is?

Ruimte laten

Mijn wekelijkse vrije dag lijkt uit mijn agenda verdwenen. Wat ervoor in de plaats is gekomen, is de lucht om het praatje met de buurman te verplaatsen van de voortuin naar de keukentafel. De tijd om een linkje te bekijken dat een klant mij stuurt over een huis in Spanje dat hij wil kopen en hem daarover te spreken. De tijd om met een groepje mensen in de buitenlucht te zingen. Dat ik het mezelf toesta om zomaar, omdat het kan, om 15.30 uur te stoppen met werken en een karretje pierenmest te halen. Een praatje met de boer. Een boom opzetten met de aannemer die ons huis verbouwt, over ‘de zin van het leven’. Doordeweeks een gast aan tafel. Het kan allemaal, als je wat ruimte laat. Een snipperdag maakt veel verschil, merk ik.