Open lijnen

Je kunt het eindeloos ingewikkeld maken. Maar luisteren is geen hogere wiskunde of ‘rocket science’. Jij kunt het gewoon goed. Je hebt er zelfs ongelofelijk veel aanleg voor. Natuurlijk heb je er niet altijd zin in. Maar als puntje bij paaltje komt, heb jij alles bij je wat nodig is om een ander te horen, aan te voelen en te begrijpen. En als je er een keer wat naast zit, dan is die ander er altijd nog om je ‘onbegrip’ wat bij te punten.

Friendly fire

We hebben met elk lid van dit team een uur gewandeld – dat was alweer maanden geleden. En onze bevindingen buitengewoon eerlijk teruggelegd in het team. De groep herkende het geschetste plaatje. Ieder zit zogenaamd ‘veilig’ in zijn of haar eigen bunker (rol, opdracht, taak). Zolang je niet hoeft samen te werken, gaat het goed. Heb je de moed om het gezamenlijke terrein te betreden, dan neem je het risico geraakt te worden door een ‘kogel’ van een collega. Friendly fire, noemen ze dat. Dit is geen team.

Ongemak verduren

Nu wandel ik met twee kerels uit het team. Richting elkaar willen ze hun ‘bunkertje’ wel uit, maar het lijkt ze wel goed als ik daarbij ben. ‘Er zit nog wat oud zeer’, luidt de toelichting. Gestudeerde mannen met een verantwoordelijke baan en een dito salaris. Allebei de vijftig gepasseerd en goed in hun werk. Toch voelt dit wandelen spannend voor hen. Ik voel het ook.

Horen, aanvoelen en begrijpen

Ik leg de spelregels uit. Die zijn eenvoudig. Een van de twee begint met het delen van zijn punten van onvrede. De ander luistert met drie vragen in het achterhoofd:

1. Wat hoor ik hem vooral zeggen?
2. Hoe moet dat voor hem zijn?
3. Waar heeft hij behoefte aan?

Heeft de verteller zijn punt gemaakt, dan deelt de luisteraar zijn antwoord op die drie vragen. Zo erkent hij wat er bij de ander te horen, te voelen en te begrijpen is. Ik help de luisteraar waar nodig.

Delen

Natuurlijk valt het voor de heren soms niet mee om niet direct te reageren. Als je een aanval voelt, wil je je verdedigen. Soms lukt het hun niet helemaal precies om de essentie van het verhaal van de ander te pakken. Maar ze doen een oprechte poging. En dat waarderen ze van elkaar. Ze zijn superhelder over wat zeer deed en soms nog doet. Ze maken duidelijk hoe dat voelt en waar ze behoefte aan hebben. Er blijkt meer overlap dan verschil. En als eenmaal duidelijk is hoe je de ander tegemoet kunt komen, is dat prima te doen – zo blijkt.

Zoals zo vaak in mijn werk zie ik dat mensen goed kunnen luisteren. Waarom opsparen wat in de samenwerking niet goed voelt, als je elkaar ook kunt horen, aanvoelen en begrijpen? Houd de lijnen naar elkaar toe open en schoon. Dat werkt zoveel beter!