Bemoedigen

In veel groepen gaat samenwerken niet vanzelf. Soms komen dingen moeilijk van de grond, terwijl mensen wél goed opgeleid en ook betrokken zijn. Veel vergaderingen zijn vermoeiend en gaan niet over de essentie. Soms is de spanning om te snijden en lijken mensen niet bereid om iets voor de ander te doen. Er blijft van alles onuitgesproken: ‘Niemand houdt zich hier aan de afspraken’, ‘Iedereen praat hier meer óver dan mét elkaar’ en/of het ferme: ‘Nu is het tijd om elkaar te gaan aanspreken op gedrag!’ Er blijft genoeg te doen om het samenwerken te verbeteren. Hoe lekker is het dan om een team tegen te komen waarin het wél vanzelf lijkt te gaan? Heel lekker!

Goede voornemens

Een heerlijke middag. Het stroomt. De groep is leergierig – en wij ook. Er is veel focus, goede aandacht, plezierige interesse en humor. Aan alles voel je dat het in dit team wel ‘snor zit’. Fijn! Aan het eind van de middag vragen we de mensen één ding te kiezen waar ze graag mee aan de slag willen. Instructie: ‘Je deelt dat waar je graag mee aan de slag wilt met een collega. Die luistert naar je, loopt naar een tafel met foto’s en kiest er eentje uit om je te bemoedigen in je voornemen.’ De groep gaat aan de slag. Wij kijken toe. Met plezier. Echt contact is zo mooi om te zien.

In het zonnetje zetten

Collega Henk rondt de middag af. Hij is daar goed in, dat merk ik opnieuw. Maar het is nog niet klaar. Iemand uit de groep gaat staan en vraagt de hele groep dat ook te doen. Hij zegt: ‘Het is tijd om iemand in het zonnetje te zetten.’ Hij kijkt een vrouwelijke collega van hem aan en zegt: ‘Die collega ben jij, Marjolein!’ Zij verschiet van kleur. Het maakt haar zichtbaar verlegen. Haar collega spreekt zijn waardering uit omdat zij iets heeft opgepakt wat een ander teamlid vanwege ziekte moest laten liggen. Ze blijft roepen dat dit niet nodig is, maar de groep vindt duidelijk van wel. Dus gaat het door: de waardering gaat verder dan woorden alleen, er komt een prachtige bos bloemen tevoorschijn. Daaraan hangen met paperclips drie briefjes – allemaal cadeautjes. Marjolein raakt ontroerd. Wij ook. Dit bemoedigt niet alleen haar, maar ook mij. Ik voel: 'Dit soort dingen bestaat gelukkig ook nog.'

Erkenning geven

Wat hier gebeurt, is zowel eenvoudig en logisch als diepmenselijk: erkenning geven. Toch voelt het vaak (nog) ongewoon. Maar het is zo dichtbij, dus laten we het meer gewoon máken. Dat maakt samenwerken een stuk leuker. Wie zet jij vandaag in het zonnetje?