Het goede zien

Dit wordt geen Ratelband-achtige blog. Geen positivistisch verhaal. Maar afgelopen zaterdag gebeurde er iets wat me raakte. Het liet me zien hoe waardevol het is om dat wat écht positief is, te bekrachtigen. Tot mijn schaamte besef ik dat ik sneller zie wat eraan mankeert dan wat er goed aan is. Wat gebeurde er?

Rechtop

Onze jongste speelt voetbal met een meidenteam in een jongenscompetitie. Tot nog toe verliezen ze elke wedstrijd. Maar ze leren er heel veel van, verzekert ze ons. Dit keer hadden ze met 1-8 verloren. Toch komt ze stralend naarbinnen lopen. Fier rechtop. Trots. Hoe kan dat?

Respect en waardering

Ze vertelt ons het wedstrijdverloop. Dat ze eerst 1-0 voorstaan en het heel goed gaat. Dat de stand na driekwart van de wedstrijd 1-2 is. ‘Op dat moment wisselt de trainer mij. Het is gewoon mijn beurt. En dan gaat het mis. In een kwartwedstrijd krijgen we zes doelpunten tegen.’

Maar wat doet deze trainer? Die haast zich naar onze dochter om haar ergens op te wijzen: ‘Meisje, zie je hoe belangrijk je voor het team bent? We kunnen je achterin niet missen. Soms baal je dat je daar staat. Je hoopt bijna dat iemand uit je eigen team de bal verliest zodat je weer aan de bak mag. Maar wat je daar doet achterin, dat doe je goed en het is erg nodig! Niet vergeten, hè?’ Geen wonder dat dit meisje rechtop staat terwijl ze verliest!

Joseph Kessels

Het doet me denken aan een oude mentor van mij: Joseph Kessels. Inmiddels is hij met emeritaat. Op 12 oktober geeft hij zijn 6000 HR-boeken (en zijn cd’s) weg. Hij vraagt er een donatie voor terug, voor een project in Rwanda. Hij luisterde altijd naar de voortgang van mijn onderzoeksproject, alsof ík de hoogleraar was en hij de leerling. Een van zijn gevleugelde uitspraken: ‘Respect en waardering zijn een weldaad voor het geloof in eigen kunnen.’

Wat kun jij nog sleutelen aan je spreken om te zorgen dat de mensen om jou heen rechtop gaan staan? Dat begint met anders kijken. Met waardering en respect. Zoekend naar wat je kunt erkennen.