Minder verdeelde aandacht

Het verschil tussen vakantie en werk beleef je – zelfs als je werk doet waar je van droomt – vaak als enorm. Om de overgang zo soepel mogelijk te laten verlopen, zijn de blogs in augustus anekdotes van onze drie weken Terschelling. In de hoop dat het mij helpt om opnieuw te beleven wat we daar meemaakten. En in het vertrouwen dat we ook in periodes van rust veel leren over hoe we werken. In deze blog een oproep om onze aandacht minder te verdelen.

Mooi gezin

Na twee weken wisselen we van camping. In een weekend, alleen met Noortje (onze oudste) én zonder auto. De campingbuurman – een gepensioneerde Franeker die met zijn vrouw nota bene zeven weken kampeert – wil ons hele boeltje wel even verrijden. Aangekomen op een nieuwe prachtplek wil hij me nog wat zeggen, zegt hij: ‘Mijn vrouw en ik hebben eens goed naar jullie gezinnetje gekeken … We vinden dat het er prachtig uitziet!’ Goed om te horen. Vooral als je het zelf regelmatig anders beleeft.

Veel herrie

Begrijp me niet verkeerd, we zijn echt ook wel blij met elkaar, maar ... We hebben vier ondernemende kinderen (een bedrijf op zich). Ze vertellen veel, graag en goed. Gezamenlijke maaltijden zijn daarom regelmatig een beproeving. De verhalen buitelen over elkaar heen. Mijn vrouw en ik hebben er samen voor gekozen zelf op dat soort momenten niet ook iets te willen vertellen. Maar dan nog: er is zoveel dat onze aandacht vraagt, dat we regelmatig niet kunnen bieden wat ze vragen. Niks mis mee. Leerzaam zelfs. Maar hoe lekker is het dan om af en toe juist overcapaciteit in aandacht te ervaren?

Minder verdeelde aandacht

Tijdens onze drie weken op Terschelling is ons ploegje daarom in wisselende samenstelling bij elkaar. Na een week alleen (ben ík alvast helemaal klaar) ontdek ik in een weekend met Noortje dat ze een jonge vrouw is geworden die voelt dat haar leven nu pas echt begint en daar ontzettend veel zin in heeft. De dagelijkse pot tennis met Floris leert me zien dat deze sportieve jongen – veel meer dan ik denk – nadenkt over de eigenzinnige keuzes die hij maakt. In een weekend met Ar (mijn vrouw) en de jongste twee zien we hoe ze niet alleen groeien van onze aandacht, maar vooral hoe ze het afgelopen jaar gegroeid zijn. Het kleine is er wel af. Mooi om opnieuw te beleven hoe graag Sofie helpt en hoe nieuwsgierig tot op het bot Madelief om zich heen kijkt (en vragen stelt). En dat met het halfjaarlijkse weekendje met Ar nog tegoed! :-)

Focussen

Alles wat je aandacht geeft, groeit. Misschien dat we daarom zoveel verschillende dingen aandacht willen geven als we aan het werk zijn. Ik ga kijken hoe ik me meer kan focussen op wat ik het liefst doe. Én hoe ik de mensen met wie ik bij voorkeur werk, vaker on- of minder verdeelde aandacht kan geven.

In een Openingstraining vlak voor de zomer verwoordde een ondernemer het als volgt: 'Ik ben nu 40. Tussen 40 en 50 jaar is de periode van oogsten. Daarom ga ik niet langer werken aan allerlei ondernemingen tegelijkertijd, hoe leuk ook. Ik wijd me de komende tien jaar toe aan slecht één onderneming.' 

Natuurlijk zijn we straks weer veel tegelijk aan het doen. Maar als al die dingen aan hetzelfde bijdragen, zijn we minder versnipperd bezig. Volop in het moment, met alle aandacht - via onszelf - voor de ander. Mooi werk!