Nieuw elan

Het is niet alleen de lente die nieuwe frisheid brengt. De man die zijn winkel weer open heeft ‘in blokjes van een half uur’, verwelkomt ons vrolijk. Ook de vrouw die ons het diner brengt – dat we weliswaar op onze hotelkamer moeten opeten – laat merken dat ze er zin in heeft. En als ik vandaag twaalf deelnemers en twee collega’s aankijk aan het begin van een dag trainen, merk ik hoeveel zin ík erin heb. Het hangt in de lucht. Het gaat weer komen. Wat hebben we er zin in! Toch?

Eropuit

Mijn vrouw en ik hebben al decennialang een ‘traditie’. Tip trouwens: maak van alles wat jou echt goeddoet een gewoonte. Die van ons? Eén avond in de week, één dag in de maand en één weekend per half jaar (en de laatste jaren een midweek per jaar) is van ons tweetjes. No kids allowed. Zaterdag was weer zo’n dag samen. Heerlijk. Maanden werken tussen kids die niet naar school gaan is mooi, maar versterkt ook mijn zin om eropuit te gaan. Ik stel mijn vrouw voor dat we er een nachtje aan vastplakken. Tot mijn verbazing krijg ik dat erdoor. Het begin van wat voelt als een nieuwe start. Voor ons is de lente nu toch echt begonnen.

Lachen

We hebben bij een paar winkels een half uur gereserveerd. We slenteren door Utrecht met het gevoel dat het wat mag kosten: we hebben al een jaar geen kleding gekocht. Mijn vrouw, brutaler dan ik, struint een winkel in waar we niet hebben afgesproken. Er is op dat moment toch geen klant. Ze (want ze staan er wel met z’n tweeën) heten ons echt welkom, hebben alle tijd om te helpen, doen dat ook supergoed en met plezier. De opbrengst behalve mooi contact: een nieuw paar schoenen voor mij (ook nog voor de helft van de prijs). Het hek is van de dam. In een volgende winkel worden we lachend onthaald. Echt ontvangen. De verkoper zegt: ‘Wacht even, jij bent een BN'er, toch? Waar ken ik je van?’ Geen idee of hij het expres doet. Maar ik merk wél dat ik hier gevoelig voor ben. Rechtop de winkel in en drie kwartier later met een grote volle tas er weer uit. Mensen hebben duidelijk weer zin in hun werk. En in ons. Hun positieve aandacht, ook die van de Italiaanse broodjesverkoper, de barista en de bloemenvrouw, doet ons goed. Alsof de zon schijnt, terwijl die dat op deze dag maar af en toe echt doet …

Verwennen

De tuinkamer waar we halverwege die middag moe maar buitengewoon tevreden neerstrijken, is een oase van rust. Vanaf ons zonovergoten bed zien we de rest van de middag tot 20.30 uur ‘obers’ vrolijk de honderd meter door de tuin afleggen die het restaurant scheidt van de receptie. Daar mogen wij ook ons diner ophalen. En in onze tuinkamer opeten. Ik meen te proeven dat de koks ook blij zijn dat ze weer aan het werk kunnen. Wat we eten, is in ieder geval vakwerk.

Herwaarderen

Na alle tips over hoe je van thuiswerken iets moois kunt maken, merk ik hoe lekker het is dat dingen weer een beetje richting de lente bewegen. We kunnen er steeds meer op uit. Dingen die minder belangrijk leken, bekijken we met nieuwe waardering. En al geniet ik van het online trainen, de webinars, de masterclasses@home en al het nieuwe, toch is het heerlijk dat je ook weer (op z’n minst voor een deel dan) terug kunt naar dat wat voelt als jouw ‘leest’. Die past me als een handschoen. Het is lang geleden dat ik met zoveel plezier en enthousiasme een open training opstartte. Aan de mensen die er zijn, merk je het ook: wat goed om elkaar weer ‘live’ mee te maken. Hou vol, de lente is er al!