Deblokkeren

Een van de principes vanwaaruit ons team werkt, noemen we ‘binnen=buiten’. Da’s niet zelden een lastig principe. De bal ligt namelijk de hele tijd bij jezelf. De oplossing is ook per definitie niet cosmetisch. Die ligt namelijk altijd vanbinnen. Wat nu als ik een groep voor me heb die in het contact lijkt te blokkeren? Blokkeert er dan iets binnen in mij?

Overschreeuwen

Hier klopt iets niet. Dat voel ik wel. Maar wat klopt er niet en wat voel ik wel? Daar wil ik even niet aan. Dus blokkeer ik.

Er zitten twintig artsen in een u'tje. Sommigen praten met elkaar. De meesten zijn echter verdiept in iets wat op hun laptop staat. Ik kan natuurlijk niet zien wat dat is. Hoe dan ook een onhandige setting voor ons als trainers om in te werken. Dat is in ieder geval iets wat ik wel waarneem: ze verwachten een docent, geen trainer.

Er zijn veel manieren om niet te voelen wat er wel is: ontkennen, rationaliseren, relativeren, weglachen, onderdrukken, afreageren, verdoven, projecteren, verwijten etc. Onbewust kies ik een van mijn favoriete afweermechanismen: compenseren, ook wel overpresteren genoemd. Ik doe keihard mijn best. Maar het lukt helaas niet.

Bescheiden begin

Hier klopt iets niet. Dat voel ik wel. Maar wat klopt er niet en wat voel ik wel? Daar kan ik zo snel de vinger niet op leggen. Ik blokkeer. Dus neem ik er even de ruimte voor. De groep verwacht een docent die zijn PowerPoint induikt. Zo eentje ben ik niet. Toch komt mijn onrust en onzekerheid – BINGO, dat is dus wat ik voel – niet daarvandaan. Er mist iets. Iets wat me onzeker maakt. Hoe maak ik contact met hen?

Als ik wél voel aan mijn onzekerheid (deblokkeren), dan waarschuwt mijn lichaam me: ‘Dit kun je maar beter voorzichtig aanpakken!’ Die waarschuwing is wel op zijn plaats. Het had niet veel gescheeld of ik was de middag begonnen met een voor deze groep veel te bijdehante start: ‘Zo voel ik me altijd als ik bij een dokter kom. Die hork zit net als jullie verstopt achter zijn scherm en doet daar iets wat ik niet kan zien. Het echte contact blijft uit.’

Als ik contact wil krijgen, zo waarschuwt mijn onzekerheid me, kan ik beter iets voorzichtiger beginnen. En wel precies waar zij zijn. Dus vraag ik bescheiden om hun aandacht en begin rustig, als een echte docent.