De held
Voelen aan (faal)angst maakt je voorzichtig, zorgvuldig en vol aandacht. Mooie kwaliteiten, toch?
Hij drukte me een boek in handen: ‘Het Vooruitvinderskompas’. Niet het eerste boek dat ‘het avontuur van de held’ schetst. Al die heldenverhalen lijken op elkaar. In weerwil van zichzelf bouwt de held stevigheid, moed en wilskracht op. Om vervolgens – min of meer per ongeluk maar ook onafwendbaar – over de drempel van het avontuur heen te struikelen. Inspirerend, helden. Die kunnen we wel gebruiken. Ben jij er soms ook één?
Deze blog zou eigenlijk een gedicht of een strip moeten zijn. Maar ik kan niet dichten of tekenen. Tenminste, niet goed genoeg. Vind ik. Toch zoekt iets in me naar een ontlading van het creatieve soort. Het voelt alsof ik iets moois wil maken. Iets wat raakt. Wat ontroering brengt. Waardoor je even kunt voelen hoe mooi het leven óók kan zijn.
Drempels opwerpen
Een wit doek schrikt me af. Misschien ben ik niet creatief genoeg. Volgens collega en vriend Arie zeker wel. Hij zegt dat ik niet durf te ‘kliederen’. Ik denk dat hij daar wel gelijk in heeft. Elke keer dat ik me over dat wat me blokkeert heen worstel, lijkt dat wat er ontstaat veel te beloven. Zóveel dat het me afschrikt om verder te gaan. Dan staat er weer maandenlang een veelbelovend doek op een ezel in ons erkertje. De kinderen blijven trouw vragen wanneer ik het afmaak. Maar ik kom geen tweede keer over mijn hobbels heen.
Voorbij de angst om te falen
Theo, met wie ik in een vorig leven theologie studeerde, anticipeert op het mogelijke teloorgaan van zijn literaire boekwinkel door aan het conservatorium vioollessen te volgen. Buitengewoon pragmatisch. Als boeken verkopen niet meer werkt, kan hij altijd nog vioolles gaan geven. Hij herkent mijn creatieblokkade en vertelt me een bemoedigend verhaal. Onlangs had hij, in een kroeg waar hij met een improvisatiegroepje speelde, voor het eerst de lead. Onder zijn leiding draaide een stuk dat ze speelden helemaal de soep in. Iedereen was even stil geweest totdat een aantal vriendelijk kijkende muziekliefhebbers ‘Overnieuw!’ hadden geroepen. Dat was alles. En het hielp.
De pianist die laatst op een congres voor communicatieprofessionals de speeches aan elkaar mocht verbinden had mij, terwijl hij nog niet eens zover in zijn eerste riedeltje zat, hetzelfde gedemonstreerd. Hij ging de fout in, stopte, legde uit hoe bang hij daar vroeger voor was geweest, en begon weer opnieuw. De held. Zulke mensen maken dat ik ook een beetje begin te durven.
Een held
hoort ook een beetje
op sokken
te zijn.
Niet durven
voorzichtig toch doen!
Alsjeblieft. Daar heb je een eerste gedicht van mij te pakken.
Vertrekken bij ‘heel goed’
‘En ik maak me allang niet meer druk om wat jullie van mij of van deze workshop vinden als die straks klaar is!’, hoor ik mezelf zeggen. Ik blijf even stil. Een kring van 100 mannen kijkt me aan. Hoe kijken ze eigenlijk? Verwachtingsvol? Gespannen? In de war? Ik weet het niet meer. Want ik zie het even niet. Mijn aandacht is binnen. Om te proeven aan mijn eigen woorden. Zijn ze waar? Nog niet helemaal, merk ik. Maar wel veel ‘waarder’ dan vroeger.
Misschien maak ik dat schilderij dan toch nog eens af. Of schrijf ik een dichtbundel. In ieder geval zoekt iets buitengewoon emotioneels in mij een weg naar buiten. Waarom ik denk dat dit een creatieve weg moet zijn, is me nog niet helemaal duidelijk. Misschien gewoon omdat ik iets moois wil maken. Meer niet. Naar iets kunnen kijken wat van mij is en trots kunnen zeggen dat het ‘heel goed’ is.
‘Laat deze held op sokken maar eens oefenen met ‘heel goed’ als vertrekpunt’, houd ik mezelf voor. Dan hoeft hij zichzelf misschien minder over allerlei drempels heen te werken.
Wil jij wekelijks een prikkel ontvangen om vanuit je hart te werken?
Reageren op dit artikel?