Compliment ontvangen

Collega Michelle – een geboren Nieuw-Zeelandse – vindt dat Nederlanders buitengewoon schaars zijn in het geven van complimenten. Als er dan een keer eentje komt, moet je er volgens haar ook echt voor gaan zitten. En alles doen wat je kunt om het compliment tot in de verste uithoeken van je lijf te laten doordringen. Zodat je er volop van kunt genieten. Ik merk dat dit moeilijker is dan het lijkt. Zijn we al zuinig met complimenten geven, een compliment ontvangen blijkt zo mogelijk een nog grotere opgave. Voor mij in ieder geval wel.

Ruimte maken

Op een zondagavond komt ze zomaar binnenwaaien. Onze oudste dochter. Ze woont weliswaar al bijna twee jaar op kamers, maar beweegt heerlijk tussen zelfstandig en aanhankelijk heen en weer. Haar moeder is er zoals zo vaak niet. Haar zussen en broer zijn lekker bezig. Zij komt me iets vertellen, dat kun je aan alles merken. Dus maak ik met plezier ruimte en gaan we er eens lekker voor zitten.

Gezonde relatie

Me volledig onbewust van het compliment waarmee ze me zo dadelijk compleet van de sokken gaat blazen, vind ik met haar een plekje in de achtertuin. Zij steekt direct van wal. Een jonge vrouw met een missie. Ze zegt: ‘Papa, ik wil jullie bedanken voor het voorbeeld van de liefdevolle relatie die jij en mama hebben voorgeleefd. Ik had er geen idee van hoe waardevol dat is. Maar nu ik zelf verkering heb met iemand van wie de ouders gescheiden zijn, zie ik pas goed wat een enorm cadeau jullie me daarmee hebben meegegeven!’

Ongeloof

Ik ben verbijsterd. Geloof mijn eigen oren niet. Ergens ben ik diep ontroerd, maar ik kan (nog) niet ontvangen wat ze me geeft. Want ik kan er gewoon niet bij. ‘Dus’ reageer ik met: ‘Hoe is het mogelijk? Je hebt ons zien vechten en ruziemaken. Je hebt gezien hoe vaak we elkaar wél zochten maar niet vonden. Daar moet je toch last van hebben gehad?’

Ontvangen

Zij zegt: ‘Papa, ik heb het allemaal gezien maar altijd geweten en gevoeld dat jullie relatie veel kan hebben, omdat het in de kern helemaal goed zit. Jullie houden gewoon van elkaar. Een groter cadeau konden jullie mij niet meegeven!’

Nu ze me voorbij mijn ongeloof heeft gebracht, komt er ruimte voor de ontroering die ik al voelde. Huilend van geluk en lachend omdat het ook wat raar voelt, vallen we elkaar om de nek. Dit pakt niemand ons ooit nog af.

Erkenning geven (luisteren) is één ding, maar dat ontvangen ook!