Zin?

Wat een heerlijke zomer is dit. Hij lijkt voorbij nu we weer aan het werk gaan. Voor mij toch wel een beetje een spannend moment. Niet per se omdat het najaar zo vol is met door COVID-19 doorgeschoven werk. Ook niet omdat het met een beetje pech om dezelfde reden zo weer uit de agenda kan verdwijnen. Maar omdat weken het buiten zijn me zó goed heeft gedaan dat ik niet zeker weet of ik hier wel zin in heb. ‘Als je geen zin hebt, dan moet je maar zin maken’, hoor ik mijn moeder nog zeggen. Heb jij zin om weer aan het werk te gaan?

Weerzin

Ik mag op audiëntie komen bij een grote afdeling van een gemeente. De reorganisatie die twee jaar lang zorgvuldig is voorbereid, is daar vanaf 1 juni een feit. Even leek het alsof de ‘vibe’ goed was. Zo van ‘met elkaar de schouders eronder’. Maar al snel verviel een grote groep mensen in sabotagegedrag: sarcastische grappen, smoesjes, roddel, vertragen, pesten, slecht of niet communiceren et cetera. Vijf van de zes teammanagers zijn nieuw. Alle zes worden ze door een deel van hun team opzettelijk tegengewerkt. Wat nu?

Ontspanning

Op de vraag wat ze nu van mij verwachten in dit gesprek, is het antwoord: ‘Graag jouw visie op dit verhaal.’ Als ik aangeef dat het me niet zo wijs lijkt om op basis van een half A4-tje met aantekeningen wat te roepen, nodigen ze me uit om hen dan toch vooral te bevragen. Dat doe ik. Én: met plezier. Niet met een beetje, maar met een boel plezier. Sterker nog, ik voel me helemaal in mijn element. Ik geef wat ik heb – met de korte broek al in de tas, omdat ik na het gesprek lekker doorfiets naar een collega die in dezelfde gemeente zijn net gekochte huis aan het verbouwen is. Het gaat goed. Mijn vier gesprekspartners geven aan dat ze hier echt wat aan hebben. Dat is fijn. Tegelijk gebeurt er iets wat voor mij ook belangrijk is: ik voel dat dit me past. Dat ik er gewoon weer zin in heb. Gelukkig!

Werkplezier

Met de in de parkeergarage aangetrokken korte broek aan fiets ik in het zomerzonnetje over een dijk naar het nieuwe huis van mijn collega Henk. Het is me bij binnenkomst direct duidelijk dat het om een grondige verbouwing gaat. De zes mensen die in het huis bezig zijn, zitten helemaal onder het stof. De eerste die ik tegenkom, heeft twee glunderende ogen boven een stofkapje en is duidelijk de zeventig gepasseerd. Als ze me ziet, stopt ze even met het schuren van de deurpost en vraagt wie ik ben. Daarna stelt zij zich voor. Ze blijkt de oma van Henk. Iets verderop is ook haar man druk aan het klussen. Werkplezier is zoiets moois. Als je er zin in hebt hoef je ook niet te stoppen als je de zeventig gepasseerd bent, toch? Maak iets moois van je werk dit najaar!