Weer iemand niet geholpen

Mooi mens

Mijn respect voor hem is groot. In de intakewandeling en in de training heb ik hem leren kennen als een mooi mens. En ik niet alleen. Ook zijn collega’s achten hem hoog. Zelf kijkt hij daar, zoals wel vaker het geval is, heel anders naar. Een bescheidenheid die hem ergens ook siert.

Dichtbij komen

Na drie dagen trainen is het tijd voor de ‘tussentake’. We vinden een bovenkamertje waar we ongestoord kunnen praten. Ik ga op de grond zitten (want er staat geen stoel die bij mijn rug past). Hij ook. Het voelt dichtbij. Zeker als hij zijn worstelingen begint te delen. Ik luister met alles wat ik in me heb. Verplaats me in hoe het voor hem moet zijn. Help hem zoeken naar waar hij behoefte aan heeft. Maar tijdens het luisteren groeit bij mij een gevoel van onmacht. Deze man kan ik niet helpen.

Voelen aan onmacht

Machteloosheid is niet de fijnste emotie om te voelen. Maar ik heb geleerd dat voelen aan onmacht je flexibel maakt. Datgene wat niet meer kan, probeer je ook niet langer. Je gaat op zoek naar wat wél kan. Luisteren kan wel. Dus blijf ik dat doen. Toch maak ik aan het eind van het gesprek een kapitale fout. Ik zeg: ‘Zo, weer iemand niet geholpen …’

Erkenning geven

Dat maakt hem boos. Hij vindt dat een volkomen onterechte opmerking. Een miskenning. Hij heeft het heel anders ervaren. Daarom laat hij mij er niet mee wegkomen. Het gesprek heeft hem veel gegeven. Wat precies, dat zet hij voor me op een rijtje. Dat maakt me beschaamd over mijn opmerking. Maar ook heel blij met deze ontmoeting. Het valt niet mee als we iets niet kunnen oplossen of iemand niet kunnen helpen. Maar als we de machteloosheid kunnen verduren, dan kunnen we erbij blijven en is de ander even niet alleen met zijn of haar worsteling.