Zien is luisteren

‘Ik zie al waar jullie op uit zijn’, zegt een manager van een grote verzekeraar, alsof hij mij ergens op betrapt. Benieuwd trek ik een vraagtekengezicht. ‘Jullie willen ons achter onze bureaus vandaan hebben om weer contact met elkaar te zoeken’, vervolgt hij. Zo heb ik nog niet eerder naar mijn werk gekeken. Maar eigenlijk bevalt deze optiek me wel. ‘En …,’ zo maakt hij zijn punt af, ‘volgens mij hebben jullie de komende decennia wat dat betreft nog handen vol werk.’ Het is waar. Steeds vaker kunnen mensen hun werk af zonder direct contact. Dat heeft heel veel voordelen. Toch is het soms beter elkaar op te zoeken en in de ogen te kijken. Jij mag kiezen.

Uitgewerkt?

‘Harry, om eerlijk te zijn heb ik moeite om het tempo bij te houden.’ Voor me zit een rustige, aardige kerel van begin zestig. Zo iemand die al 44 jaar bij dezelfde gemeente werkt. In de plaats waar hij geboren en getogen is. Met een ouderwets degelijke werkopvatting: ‘Ze kunnen wel zeggen dat ze nog steeds tevreden zijn met wat ik in mijn 4 x 9 uur presteer, ik niet!’ Hij oogt verdrietig. En blijkt dat ook te zijn: ‘Ik heb altijd gezegd dat ik vertrek wanneer ik wil, maar nu puntje bij paaltje komt lijkt dat niet goed mogelijk. Met mijn gezondheid zou het wel beter zijn, maar ja …’

Half luisteren

Dit is zijn intake voor een luistertraining. Hij heeft al veel trainingen gezien. Voor de meeste zou hij niet meer warmlopen, vertrouwt hij me toe. Maar als het om ‘luisteren’ gaat, is hij nog lang niet uitgeleerd. Hij legt zelf de vinger op de zere plek: ‘Vaak hóór ik het laatste deel van wat iemand zegt niet eens meer. Omdat ik ergens in het verhaal zelf aan het sleutelen ga aan een antwoord of een oplossing. Da’s echt vervelend, Harry. En ook niet netjes.’

Werkt HNW?

Hij heeft in die 44 jaar veel zien veranderen. Het werk zelf, maar ook de manier waarop mensen werken. Vooral Het Nieuwe Werken heeft voor hem veel onherkenbaar gemaakt: ‘Op vrijdag is hier gewoon niemand. Geen wonder dat we geen eenheid zijn als we elkaar nauwelijks zien. Trouwens, we zouden het inmiddels ook niet meer zijn als we elkaar wél zouden zien. Ik snap echt niet wat hier aan de hand is, maar ze – met name bij team puntje-puntje – kúnnen gewoon niet met elkaar. Het is begonnen toen die en die hier leidinggevende was, maar hoe en waarom, ik heb geen flauw idee. Maar goed, ik mag niet klagen. Van collega’s bij vergelijkbare organisaties hoor ik dat het daar al niet veel beter is. De samenhang tussen mensen raakt weg.’

Zelf contact vinden

Op de vraag wat hij er zelf aan doet om de eenheid weer te vinden, antwoordt hij verrassend positief: ‘Veel mailtjes beantwoord ik niet elektronisch, ik loop er gewoon even heen’. Bart Flos van het Anti-klaagboek en Berthold Gunster van Omdenken zouden trots op hem zijn. Misschien een idee om de komende tijd eens wat vaker het directe contact te vinden?!