Stom contact
Een beeld zegt meer dan duizend woorden – áls je moet kiezen, kies deze video van Amnesty International (en niet de blogtekst).
Een stomme vraag bestaat echt. Het is een vraag zonder woorden. Die kun je stellen door bijvoorbeeld een ‘vraagtekengezicht’ te trekken. Zo kun je iets vragen zonder de ander in de rede te vallen. Die kan dan kiezen: doorpraten of jouw vraag voorrang geven. Zo bestaat er ook stom contact. Echt contact, maar dan zonder woorden. En het is indrukwekkend hoeveel er in stom contact te beleven is.
Emoties uitleven
Met veel bombarie komt hij thuis. Net zijn dertiende verjaardag gevierd, vwo-2'er, en hard op weg om helemaal vast te lopen. Hij is boos. En niet een beetje. Leerzaam hoe kinderen hun emoties alle ruimte geven. Ze neigen ertoe die zelfs uit te vergroten. In een paar zinnen maakt hij zijn punt glashelder: ‘Ik ga niet meer naar school. Die lessen zijn zinloos en saai. Mijn leven ís school. Daarom heb ik geen leven. Ik wil andere dingen doen. Wel een leven hebben.’ Woedend marcheert hij naar zijn zolderkamer. Er volgt een buitengewoon creatieve en luidruchtige drumsolo. Daarna wordt het eng stil.
Zien is luisteren
Ik besluit het contact te zoeken en loop naar boven. Hij hoort iemand aankomen en roept: ‘Wie is dat?’ Ik maak duidelijk dat ik het ben en hij roept: ‘Ik wil niet praten!’ Dan kan ik hem geruststellen - ik ook niet: ‘We hoeven niet te praten, ik wil je alleen even aankijken’. Blijkbaar mag dat wel.
We zitten tegenover elkaar en kijken elkaar in de ogen. Mijn hele lichaam komt in beweging. Er is zó veel te voelen bij deze jongen. Een tijdlang probeert hij mij stoïcijns aan te kijken. Dan breekt de dijk van zijn verzet. We huilen samen. Ik geef hem een zoen. Probeer niks te zeggen. Dat hoeft ook niet. Voorlopig hebben we genoeg ‘gepraat’.
Wil jij wekelijks een prikkel ontvangen om vanuit je hart te werken?
Reageren op dit artikel?