Puur natuur

We klimmen stroomopwaarts door een snelstromend beekje. Daar waar het moeilijk is, hangt een geel koord. Daaraan trekken we ons omhoog langs een waterval. Tot we echt niet meer verder kunnen en in een soort natuurlijk bassin eindigen. Met een waterval die zo groot is dat hij (door ons) niet te beklimmen is. Onze jongen roept verrukt: ‘Zo is het leven bedoeld!’ en gaat pardoes luid brullend onder de waterval staan. Dit voelt zo oer!

Eer bewijzen

Een paar weken later. Zes vrienden dragen een ruwhouten kist de volle kerkzaal binnen. Jonge gasten die de laatste eer bewijzen aan een jongen van twintig. Ik wist niet dat je zo veel vrienden kon hebben en tegelijkertijd geen gat meer in het leven kon zien. Dat je zo geliefd kunt zijn en toch ‘je hoofd tegen de trein houdt’. We zijn nog niet begonnen of ik zit al onbedaarlijk te huilen. Dat zal de hele dienst zo blijven.

Iets blijft haken

Eerst het verhaal van de vader en een stuk muziek. Dan het verhaal van drie van zijn meer dan twintig vrienden (ik heb ze geteld toen ze naar voren kwamen om een bloem bij de kist te leggen) en een lied. Vervolgens het verhaal van zijn broer – buitengewoon ontroerend – en weer een stuk muziek. Dan het verhaal van de moeder (met haar dochter naast zich) en weer een lied. Het is vooral iets in haar verhaal dat bij mij blijft haken. Iets wat me al weken achtervolgt.

Onvoldoende presteren

Ze zegt: ‘Als ik de verhalen lees van de vele hulpverleners die met ontzettend veel liefde en kundigheid naast onze jongen hebben gestaan, dan ontdek ik dat ze tot dezelfde conclusie komen als zijn moeder: er is geen plek voor deze jongen. Ergens past hij niet goed in onze systemen. En: hij was goed in liefhebben en muziek maken, maar blijkbaar is dat in dit leven een onvoldoende prestatie.’

Maar wat zit er nu dichter bij de bedoeling van het leven zelf, zo vraag ik me af: liefhebben en muziek maken, of al onze prestatiedrang? De vraag voelt buitengewoon retorisch. Iets klopt hier niet.

Wake-upcall

Toen ik hoorde dat deze jongen overleden was, belde ik een vriend. Kon ik even lekker boos uitrazen – wat leven we in een K-wereld – en van me af huilen. Bram reageerde met: ‘Ach jongen, als ik dit hoor denk ik: we kunnen wel ophouden met het werk dat we aan het doen zijn. Het is een druppel op de gloeiende plaat.’ Vreemd genoeg merkte ik op dat moment (en zeker ook in de begrafenisdienst en de weken daarna) in mij het tegenovergestelde. Met wat wij ontwikkeld hebben, gaan we ons volle bak richten op jonge mensen. Druppel of niet. Wat we kunnen doen, gaan we doen. Doe je mee? Er is zo ontzettend veel recht te zetten!