Oorspronkelijk

Jonge kinderen zijn over het algemeen open, onbevangen en nieuwsgierig. Ben jij dat een beetje kwijtgeraakt? Je kunt er echt nog wel naar terug. Vandaag nog. Met een beetje hulp kun je plekken vinden waar je voorzichtig ruimte kunt geven aan datgene in jou wat graag wil verkennen en ontdekken. De emotie ‘verbazing’ geeft je daarbij een extra duwtje in de rug.

Dit kan wél

Samen met een collega demonstreer ik wat de bedoeling is van het laatste stukje van een oefening. Hij vertelt me een verhaal over een moment in zijn leven dat hij nog echt open, nieuwsgierig en onbevangen was. Hij stond op de tafel in de klas naar buiten te kijken. De juf was door zijn moeder al gewaarschuwd dat hij een eigenzinnige jongen was. Ze geeft het kleine mannetje in haar klas een standje: ‘Henk, dat kan echt niet’, waarop het jongetje verbaasd reageert: ‘Jawel hoor juf, kijk maar.’

Aanpassen

Ik loop naar een tafel met foto’s. Intuïtief kies ik er eentje uit. Ik ben de naam van de bloemen op de foto kwijt. Een deelnemer aan de training helpt mij: ‘Dat zijn kievitsbloemen.’ Ik ga voor mijn collega zitten en kijk hem aan. Ik zeg iets wat lijkt op: ‘Deze foto sprong er voor me uit. Kan het zijn dat dit verhaal voor jou een verhaal uit een serie is? Dat al die verhalen je hebben geleerd om je aan te passen? Dat je ergens onderweg – net als deze bloem – je eigenzinnige hoofd hebt laten hangen en niet meer fier rechtop staat voor wat je zelf wilt?’ Hij slikt een brok weg en kijkt me met waterige ogen aan …

Voorbij de belemmering

Nu hij een man is, doet hij dappere pogingen om af te rekenen met zijn sociaal wenselijke neigingen. Wat is het een klus om in te brengen wat hij voelt en waar hij behoefte aan heeft. Hij weet wel wat hij wil, het zit er nog steeds. Maar hij vindt het moeilijk om daarvoor te gaan staan. Ik ga hem daarbij helpen. Want zó ben je collega’s voor elkaar. Ik kan genoeg dingen bedenken waarbij ik zijn hulp nodig heb (en ook krijg). Voor je het weet zijn we samen nog meer een team.