Luisteren is een
kijksport

Bij de meeste mensen lijkt luisteren enorm veel energie te kosten. Voor zover ik kan zien, is de belangrijkste reden: ze denken dat ze iets moeten met wat de ander hun vertelt. Maar je hoeft niets met wat de ander je vertelt, behalve ernaar te luisteren. Als je erkenning geeft voor wat je ziet en hoort, is dat negen van de tien keer meer dan voldoende. We kijken alleen slecht en zien de wereld ook nog zoals we zélf zijn. Onze lens is wat vertroebeld.

Wie is hier welkom?

Hij is er zes weken tussenuit geweest. Een complicatie na het doorknippen van de zaadleiders veroorzaakte een ‘scrotum elephantum’. Grapjes als ‘Ik breng mijn eigen zitzak mee en dat is zwaar klote’ camoufleren dat hij met pijn is stilgezet. De arts is even patiënt. Een oefening in verplaatsen, die hij leerzaam noemt. De belabberde ontvangst op zijn eerste werkdag na ‘de ingreep’ brengt hij in voor supervisie op dag vier van de zesdaagse luistertraining. Zijn collega en kamergenoot ontving hem met de volgende woorden:

‘Wat fijn dat je er weer bent! Ik heb je echt gemist. Ik heb het zó druk gehad, niet normaal. Vooral vorige week spande de kroon. Ik ben wel vier avonden en nachten druk geweest met spoedpatiënten. En dat terwijl ik niet eens dienst had. Ongelofelijk! Ik ben zó blij dat je er weer bent!’

Wat zie jij?

Als deze collega naar de arts kijkt die hij zes weken gemist heeft, ziet hij vooral een paar handen die hem ontlasten. Hij is niet de enige die last heeft van luisterblindheid. Wat zie jij als je luistert naar je collega? Reken maar dat het enorm uitmaakt hoe je kijkt. Zie de mens!