Leren delen

Jaren geleden belde ik iemand om hulp. Hij bedankte er vriendelijk voor. Zijn toelichting was voor mij ronduit inspirerend: ‘Ik doe alleen nog klussen die voldoen aan de volgende drie criteria: …’ Ik vind het knap als mensen precies weten wat ze willen én dat ook nog doen. Toch weet ik ook goed wat ik wil: (1) op ‘zeepkisten’ staan, (2) ontwikkelen en (3) nieuwe (liefst anders dan gebruikelijke) trajecten ‘verkopen’. Waarom lukt het mij dan zo moeilijk om m'n agenda te vullen met die dingen (en weinig of niets anders)?

Fractale patronen

Het antwoord op die vraag wil ik graag vinden. Maar ik loop al zolang met mezelf mee dat ik bij het zoeken wel wat hulp van iemand anders kan gebruiken. Dus bel ik Peter. Die helpt ons vaker. Hij kan nog dezelfde middag. Helaas is het mijn kookbeurt vandaag. Onze oudste dochter, die het gesprek hoort, biedt aan om te koken. Dat is heel aardig van haar, maar bij ons valt het niet mee om iets te koken wat iedereen lekker vindt – en ik haat 'gezeur' aan tafel. Bovendien zal mijn vrouw wel vinden dat ik me onder mijn verantwoordelijkheid uitdraai. Zo heb ik nog wel een paar dingen die maken dat ik toch écht beter zelf kan koken. Mijn dochter hoort me verbaasd aan: ‘Waarom kun je dit niet gewoon aan mij overlaten?’ Ik stel voor dat ik dan in ieder geval naar de slager ga en vers vlees koop en braad, maar haar verbazing groeit alleen maar: ‘Wil je nu dat ik kook of niet?’ In de procestheorie noemen ze dit een ‘fractal’: het laat in het klein zien waar in het groot het probleem zit. OK, OK, ik geef toe dat ik moeilijk loslaat.

Delegeren

De wandeling met Peter legt hetzelfde bloot. Pijnlijk. Natuurlijk ligt het genuanceerder. Ik heb óók veel goede redenen om het te doen zoals ik het doe. Maar wat ik eigenlijk al weet, wordt nog duidelijker: ik zit mezelf en de groei van de organisatie (en van mij) ernstig in de weg. Dat inzicht is precies wat me gaat helpen om het anders te doen. Hoe spannend ook voor mij – want blijkbaar denk ik dat ik het zelf beter kan (en het gaat ook echt anders als ik het niet zelf doe) – ik ga delegeren. Op weg naar een agenda die zich nog meer vult met wat ik het liefste doe. In het vertrouwen dat ik zo ook het meest kan bijdragen.

Wat krijgt jouw aandacht?

Vorige week mocht ik een bijdrage leveren aan ‘De dag van de Zorgprofessional’. De spreker vóór mij was Wouter de Jong. Die vertelde een prachtverhaal. Een kleinzoon vraagt zijn opa: ‘Zijn mensen van nature goed?’ De opa denkt lang na en zegt: ‘In mezelf ontdek ik een strijd tussen een grijze wolf (haat, jaloezie, egoïsme etc.) en een bruine wolf (goedheid, liefde, compassie etc.). In elk mens zit die strijd. Ook in jou, jongen.’ Waarop de kleinzoon vraagt: ‘Welke wolf gaat winnen?’ Opa antwoordt: ‘De wolf die jij voedt!’

Hoe geef je meer aandacht aan dat wat je het liefste doet, zodat dit jouw agenda bepaalt?