Fijn schilderen

Sommige mensen zijn zo betrokken op hun werk, dat ze zich geen ruimte gunnen voor een hobby. Zo eentje ben ik er. Natuurlijk werk ik graag in de tuin. Ik verdiep me in theologie en filosofie. Ben sportief en kijk graag naar voetbal. Dat helpt me ontspannen en dat is goed. Want dan kan ik gezond blijven werken. Ontspanning maak ik zo instrumenteel. Dat mag anders.

Leerling zijn

Ik heb een nieuwe meester. Hij heet Cor. Ik lees voor het eerst over hem in een lokaal krantje. Hij is een Nederlandse fijnschilder die op zijn 68^e les gaat geven. ‘Count me in!’, denk ik als ik dat lees. 

Op de allereerste lesavond sta ik met mijn gele rugzak en tafelezeltje in de lift. Samen met Evert, een installateur die bijna met pensioen is. Hij vertelt me dat hij nog nooit heeft geschilderd. Daarom is hij een beetje zenuwachtig. ‘En jij?’, vraagt hij mij. Ik zet mijn meest artistieke gezicht op en zeg: ‘Ik heb al best wat geschilderd. Maar nog niet op de ‘fijnschildermanier’. Dus ik voel me nieuwsgierig en heb er echt zin in.’

Vastlopen

Cor (onze leermeester) onthaalt ons gastvrij. Voor we het in de gaten hebben, zijn we onder twee enorme daglichtpanelen aan het werk. De twee andere leerlingen gaan goed. De installateur begint er hardop steeds meer plezier in te krijgen. Hij voelt zich Henk Helmantel. ‘Of hij niet als leerling van Cor wat doeken voor hem kan schilderen, zoals Rembrandt zijn leerlingen liet doen’, roept hij overmoedig. Ik erger me steeds meer aan deze man. Want bij mij lukt het voor geen meter. De aanwijzingen van Cor, zoals ‘boetseren met die verf’ of ‘verdassen’, voelen voor mij als de instructies van een badmeester die langs de kant staat. Die begreep ik ook nooit goed. Waar de andere leerlingen in de onderschildering al iets van vorm en stofuitdrukking weten te produceren, loop ik te klooien op een uiteraard weer veel te hoog gegrepen werkstuk. Ik begin mezelf steeds meer in de weg te zitten. De klok geeft aan dat het pas vijf over negen is. Maar ik ben er al helemaal klaar mee.

De leerkuil

Om kwart voor tien loop ik compleet gefrustreerd de straat op. Ik onderdruk de kinderachtige neiging om mijn tas met donderend geweld tegen de mooi verlichte oude kerk aan te gooien. Dit doe ik dus nooit meer. Dat gepiel op de vierkante millimeter …

Als ik met de kinderen mijn frustraties deel, lachen zij zich slap. Eentje zegt: ‘Maar pap, jij hebt ons altijd geleerd dat je niet meteen een Maradona kunt zijn. Dat je het geduld moet hebben om door je frustratie heen te werken en te blijven oefenen. Niet opgeven nu, dit is juist het moment waarom het gaat!’

Deze week is de ‘herkansing’. Geef de moed niet op! Houd vol! Blijven gaan voor en oefenen met dat wat voor jou de moeite waard is! Voor je het weet is het weer fijn om te schilderen, houd ik mezelf voor.