Nieuwsgierig?

Er zijn er die beweren dat we op dit moment in een conversatiecrisis zitten. Maar ik laat me niks aanpraten. Wel herken ik de argumenten. Een gebrek aan kwaliteitsconversaties in onze relaties (we kijken meer tv met elkaar dan dat we direct met elkaar praten). En ook de plaag van oppervlakkige communicatie (onophoudelijk gebabbel versterkt door nieuwe technologieën). Jaarlijks voeren we wereldwijd triljoenen gesprekken via social media zoals WhatsApp. Hoe inspirerend, troostend en roerend zijn die gesprekken? Maar er zijn er genoeg die in hun gesprekken verschil maken! Wat helpt hen?

Knoop het in je oren

Deze kerstvakantie las ik vier spannende boeken uit. Heerlijk! In een van de vier, het boek ‘Zes jaar’ van Harlan Coben (aanrader!), las ik de volgende briljante omschrijving van iemand die in gesprekken het verschil maakt:

‘Benedict kon heel goed luisteren. Hij was zo iemand die ieder woord hoorde en zijn aandacht gericht hield op jou en jou alleen, zonder door je verhaal heen te praten. En zijn aandacht was niet gespeeld, en evenmin gereserveerd voor zijn allerbeste vrienden. Hij vond mensen fascinerend. Ik zou het zijn allergrootste pluspunt als docent noemen, maar misschien is het gepaster om het zijn allergrootste pluspunt als donjuan te noemen. Vrouwen kunnen veel versiertechnieken weerstaan, maar een man die oprecht geïnteresseerd is in hun verhaal…? Mocht je gigolo willen worden: knoop het in je oren.’

Er zijn veel kwaliteiten die helpen om in een gesprek verschil te maken: actief luisteren, je masker aflaten, zorg om de ander, moed, inlevingsvermogen etc. Maar de opvallendste eigenschap van mensen die de gesprekskunst tot in de finesses verstaan, is nieuwsgierigheid.

Luistert je beste weten mee?

Heeft de ander wel zin om met jou te praten? Zal hij of zij niet denken dat je opdringerig bent? Dat jij je te veel met andermans zaken bemoeit? We halen ons van alles in het hoofd wat onze nieuwsgierigheid afremt. Maar er is één categorie mensen die dat níét doet: kinderen. Waar wij vooral gesloten vragen stellen waarin we de bevestiging zoeken van wat we al (denken te) weten, stellen zij onafgebroken hun open vragen. Omdat ze het nog niet weten, maar wel wíllen weten. Op een kaartje met ‘luistervragen’ las ik deze week de vraag: ‘Luistert je beste weten mee?’

Verander de wereld, één gesprek per keer

We kunnen spreken over een conversatiecrisis als we kijken naar de manier waarop we veel van onze gesprekken voeren. We kunnen heel ingewikkeld doen over wat er allemaal nodig is om actief te luisteren, empathisch te zijn en echt contact te maken. Maar onze kinderen wijzen ons een eenvoudige weg. Als wij nieuwsgierig zijn naar de mensen die we vandaag en morgen tegenkomen en als we die nieuwsgierigheid volgen, dan zullen onze gesprekken bijdragen aan een betere wereld.