Afwerkplek

Netjes om 14.15 uur in wachtkamer 25. Om 14.30 uur een afspraak met de uroloog. Ik hoop dat hij echt ruimte heeft – al is het maar een paar minuten – om niet alleen naar mijn vraag te luisteren. Ik merk dat ik die vraag graag wil inleiden, om hem van mijn eigen context te voorzien. Zodat de man geen blaas voor zich heeft zitten, maar een mens. En niet, zoals pas bij de neuroloog, een dossier. Zodat we een gesprekje kunnen hebben en ik niet terecht ben gekomen op wat je – met een ordinair woord – een 'afwerkplek' zou kunnen noemen.

Wachten op zorg

14.45 uur. Nog steeds niet ‘geholpen’. Da’s niet handig, want ik moet om 15.00 uur bij de volgende specialist zijn. Als je dan toch in het ziekenhuis bent ...

14.55 uur. Opgefokt door het lange wachten en in de wetenschap dat ik het volgende gesprek niet op tijd ga halen, besluit ik iedere context te schrappen en alleen de vraag over te houden.

Formulier invullen

De uroloog die mij om 14.58 uur uit mijn wachten verlost, lijkt op het eerste gezicht een heel geschikte kerel. Met veel frustratie en een beetje hoop loop ik achter hem aan zijn kamertje in. Ik neem een gepikeerd mini-aanloopje: ‘Ik had mijn vraag graag van wat context voorzien, maar aangezien ik over twee minuten hierboven met iemand een afspraak heb, beperk ik me maar tot de vraag …’

En dan maak ik een grote fout door even stil te zijn. Die ruimte grijpt de dokter aan om een stukje dossier voor te lezen, als beknopte opmaat naar wat komen gaat: een gemoedereerd, stapje voor stapje invullen van het computerscherm dat hij voor zijn neus heeft. Tekenend voor het uitblijven van contact is het per ongeluk twee keer stellen van dezelfde vraag tijdens dit kruisverhoor. Ja, ik heb u al verteld dat ik meestal een beetje nadruppel: 4 á 5 druppels. Beschamend.

Stickers plakken

Toch brengt de man iets van vaart in het gesprek. Voor ik het in de gaten heb ben ik op weg naar zijn secretaresse, die het volgende computerscherm zal gaan invullen. Dat scherm heeft te maken met het plassen in potjes voor het lab, een blaasonderzoek en een datum daarvoor, twee maanden na nu. ‘Nee, meneer, het kan echt niet sneller.’ De vrouw blijft maar typen. Ik kan niet met haar meekijken en heb dus geen idee waar haar opstel over gaat, totdat er etiketten met streepjescodes uit haar printertje rollen. Die zijn voor op de potjes.

Afgewerkt in 15 minuten. Ik haast me naar de volgende ‘mismoeting’ in deze medische arena. Toch ben ik blij dat ik deze dokter onderweg naar zijn secretaresse nog mijn vraag heb kunnen stellen. Zijn antwoord is hoopgevend. Over twee maanden zien we verder.