Into the wild

‘Balletje doen?’ Hij is niet echt een prater over wat er bij hem vanbinnen beweegt. Tenminste, niet met zijn ouders. Zo hoort dat ook als je 15 bent. Maar af en toe kan ik hem verleiden. Dan doen we een potje voetbal in de tuin en laat ik me kansloos door hem ‘poorten’. Soms is daar dan opeens een opening.

Bedoeling

‘Er is iets aan jou wat ik niet goed begrijp’, is mijn voorzichtige aanzet. ‘Mag ik je dat even voorleggen?’ De bal gaat heen en weer. Ik krijg zijn ‘go for it!’ Ik zeg: ‘Je bent vrijgesteld van leerplicht. Wat ik je zie doen is gamen, vakkenvullen, en drumlessen en voetbaltrainingen geven. Prima dingen. Maar wel lekker veilig. Ik vraag me af: ‘Waarom zoek je niet leukere en meer uitdagende manieren om te ontdekken wat je zo graag wilt weten, namelijk wat je hier in vredesnaam doet?’

Risico’s durven nemen

Hij is stil. Denkt na. ‘Omdat ik lui ben, misschien …?’, probeert hij voorzichtig. Hij ziet dat ik dat niet geloof en een andere reden zie. Dus vraagt hij: ‘Wat denk jij?’ Ik zeg: ‘Als jij gaat doen wat je het liefste wilt en dat lukt óók niet, dan heb je voor je gevoel niets meer over!’ Tranen vullen zijn ogen. Raak dus.

Weten wat je wilt

Ik zeg: ‘Als je de garantie had dat het je zou lukken, wat zou je dan gaan doen?’ Het antwoord laat geen seconde op zich wachten: ‘Into the wild!’ Wie de film kent weet wat hij bedoelt. Deze jongen wil ver weg van de systemen en structuren waar hij zo’n last van heeft. Bijkomen? Zelf noemt hij het anders: gewoon zíjn. Vijf januari gaat er een postzegel op deze jonge held. De bergen van Zuid-Spanje heten hem welkom.

De vraag van deze week: ‘Wat leeft hij ons voor?’