Vertragen

De vrijdagavond heb ik altijd vrij besteedbaar. Thuis is iedereen weg. Deze vrijdag zit ik in de tuin van mijn broer. Een goede fles wijn open. Lekker bijpraten. Nu hij zijn bedrijf niet meer heeft en ‘bewust onverzekerd zelfstandig psycholoog’ is, oogt hij duidelijk rustiger. Hij zegt: ‘Als alles versnelt, krijg ik de neiging om te vertragen.’ Met de zomer in aantocht komt het langzame leven er weer aan. Welk tempo past jou eigenlijk?

Hier leef ik van op!

Mijn broer legt uit hoe hij al meer dan een jaar oefent om niet langer in de categorieën ‘goed’ en ‘fout’ te denken. In plaats daarvan checkt hij nu bij al zijn beslissingen of die ‘tot leven leiden’ of niet. Dat moet hij wat mij betreft even toelichten. Hij zegt: ‘Bijvoorbeeld: ik krijg de vraag of ik naar aanleiding van een artikel een lezing wil verzorgen op een congres in Parijs. Normaal zou mijn statusgevoelige deel direct de regie nemen en toehappen. Nu voel ik dat ik er eigenlijk helemaal niet van opleef. Dus bedank ik voor de eer. Liever hak ik steentjes voor het Chagall-achtige mozaïek dat ik aan het maken ben.’

Loslaten

Ik zie wat hem dat brengt en ben nieuwsgierig naar de keerzijde ervan. Hij zegt: ‘Wat je je leven hebt genoemd, raakt eigenlijk in een soort verval. Je voelt wel dat je niet meer aan het opbouwen, maar aan het loslaten bent. Dat merk je natuurlijk ook aan je inkomen. Maar het is heerlijk om los te laten wat jou niet echt leven brengt!’ Zoveel inspiratie zo dichtbij.

Komende zomer gaat je tempo vast omlaag. Welk tempo wil jij daarna eigenlijk leven? Waar leef jij van op? En: ben je bereid los te laten wat daarvoor nodig is? Misschien zijn dat vragen om deze zomer eens rustig – onder het genot van een wijntje – bij stil te staan.