Geven
wat je hoort
Luisteren is in essentie een gevende beweging.
Soms horen wij onszelf niet eens meer praten. Wat we zeggen, lijkt gesneden koek. Het voelt kloppend, waar en logisch. Kortom: er is niets raars mee. Totdat iemand de moeite doet om ‘hardop te luisteren’: om ons terug te geven wat hij of zij bij ons hoort. Dat kan behoorlijk confronterend zijn, maar niet zelden erg behulpzaam.
Beter luisteren
Heel goed ken ik hem niet. Hij is een deelnemer aan onze zesdaagse luistertraining. Grote vent. Altijd die lach op zijn gezicht. Vooral als het vanbinnen pijn doet. Een harde werker die nog een laatste keer in zijn leven een poging doet om beter te gaan luisteren. Zijn vrouw is er blij mee. Zelf heeft hij er aanvankelijk weinig fiducie in. Maar in de loop van de zesdaagse groeit hij, tot zijn eigen verbazing. Toen ik hem onlangs aan de lijn had hoorde ik zijn vrouw op de achtergrond iets roepen, waarop hij zei: ‘Ze zegt dank je wel tegen je. Ik weet niet waarvoor, maar ze beweert dat jij het wel begrijpt.’
Luisteren naar wat je wilt horen
Nu rijd ik met een vaartje richting Den Haag om een dialoog te begeleiden. Ik bel hem op. Dat doe ik de laatste tijd regelmatig. Want hij is anesthesiologisch verpleegkundige en ik heb een hernia. En hij roept ieder gesprekje wat ik wil horen, namelijk: ‘De beste remedie voor een hernia is een lange wachtlijst’. Hij gelooft niet zo in herniaoperaties. Ik ook niet.
Hij hoort me vertellen dat na een jaar pijnstillers mijn geduld wel op begint te raken. Een operatie wordt nu misschien toch noodzakelijk. Ik vertel gewoon wat ik erover denk en hij reageert. Het is fijn, merk ik, om er met iemand over te praten die er veel van weet en die ik vertrouwen kan.
Erkenning geven
‘Mag ik je teruggeven wat ik bij je hoor?’, vraagt hij aan het eind van ons gesprek. Omdat hij toch wel doorpraat en hij me nieuwsgierig maakt, zeg ik ‘ja’. Hij somt op: ‘Je hebt een vrouw met NAH, een zoon die moeilijk spoort, je loopt al twaalf maanden met pijn en je hebt handen vol werk te doen. En je zegt dat je – als het nodig is – graag aan het begin van de kerstvakantie geopereerd wilt worden, zodat je in januari weer gewoon aan het werk kunt. Ik ben blij dat ik niet de enige gek ben …’
Zijn opsomming van wat ik op mijn bord krijg, ontroert me diep. Wat een cadeau. Die erkenning, in combinatie met de spiegel die hij me voorhoudt, is meer dan genoeg. Op dat moment neem ik een besluit.
Dank je wel Wietze!
Laten we allemaal wat vaker hardop luisteren.
Wil jij wekelijks een prikkel ontvangen om vanuit je hart te werken?
Reageren op dit artikel?