Failing forward

Dit is vast niet de eerste blog over mijn moeite om ‘nee’ te zeggen. Maar omdat er meer werkende Nederlanders zijn die daar moeite mee hebben (en veel ook niet: daar erger ik me groen en geel aan), wijd ik er toch weer een blog aan. Want ik heb dit Pinksterweekend flink geoefend. Opnieuw blijkt dat ik niet vooruitkom zonder fouten te maken. Jij wel?

Nat gaan

Het is zondag. Letterlijk. Er komt een jongeman op mij af. Hij zegt: ‘Hé, jij bent toch Harry?’ Ik beaam dat en vraag hem hoe hij ook alweer heet. We hebben een ietwat rommelig gesprekje dat hij afrondt met de vraag: ‘Wat kost dat boek van je ook alweer?’ Ergens voel ik nattigheid. Toch zeg ik, omdat hij er niet erg rijk uitziet: ‘€ 29,95, maar als je me je adres mailt stuur ik je wel een exemplaar toe’. Waarom doe ik dit eigenlijk? Hij is niet onder de indruk van mijn aardigheid en vraagt: ‘Jij woont toch ook in Ede?’ en vervolgt met: ‘Welke straat?’ De nattigheid die ik al voelde, begint de vorm van een behoorlijke plas water aan te nemen. Toch noem ik netjes de straat - en als hij ernaar vraagt ook het huisnummer. Hij blijkt zijn baantje bij ons in de straat te hebben en komt het boek binnenkort een keer ophalen. Ik ga opnieuw helemaal nat.

Failing forward

Maar het leven zit vol oefenmogelijkheden. Nog geen dag later ontvang ik een appje van iemand wiens naam me vaag bekend voorkomt. De profielfoto helpt me niet verder, merk ik. Daar heeft hij onhandig genoeg een zonnebril op. De vraag is weer bedrieglijk eenvoudig: ‘Ik rond momenteel een post-hbo-opleiding Professioneel Coachen af. Bij die afronding horen een paar begeleidingstrajecten. Die wil ik graag wandelend doen. Zou ik jou als ervaren wandelcoach mogen bellen met een aantal vragen?’ Opnieuw nattigheid, maar ik voel aan mijn water dat ik het dit keer anders ga doen. Ik reageer met: ‘[naam van de gast], het is de komende weken nogal vol. Dus ‘nee’… sorry. Ik ben aan het oefenen met begrenzen. Plezier met afronden en mooie ontmoetingen!’ Ik laat nog twee mensen checken of het niet te bot is, en verzend. Zo trots als een aap. Z’n reactie kan me eigenlijk niets meer schelen. Die komt overigens direct en klinkt zo: ‘Ok, bedankt voor je snelle reactie. Groet.’ Niks aan het handje.

Angst in de ogen kijken

Wat ik je bekennen wil, is dat ik zo moeilijk ‘nee’ zeg omdat ik bang ben dat mensen me dan niet aardig vinden. Het klinkt bijna te kinderachtig om waar te zijn. Ik schaam me er ergens ook een beetje voor. Toch is het zo. Het is een kunst om dat waar je bang voor bent, recht in de ogen te kijken. Als het je lukt, ontdek je waar die angst over gaat. Vervolgens kun je - goed voorbereid - toch doen wat je wilt doen. Als dat je een keer niet goed lukt, dan ‘faal je vooruit’.