Luisteren
naar gezeik

Je kent ze wel. Van die mensen die in elk overleg zeuren, zuchten, piepen en kraken. Ze maken ergens een punt van en vragen iedere keer weer om aandacht. Ze trappen op de rem, maken verkeerde grappen en organiseren samenzweringen. Ze stellen wel goede vragen, maar op het verkeerde moment. Of je hoort ze opeens helemaal niet meer. Wat bezielt ze?

Op tafel

Vandaag woon ik een ‘poten-op-tafelsessie’ van een MT bij. Niemand heeft zijn ‘poten op tafel’ en er lijkt vanaf het begin ook weinig ruimte om überhaupt wat op tafel te leggen. De grote baas neemt onbedoeld nogal wat ruimte in. Op zijn voorzichtige vraag of er nog andere dingen op tafel moeten komen dan zijn agenda, steekt een manager zijn hand op en vraagt om hulp. Hij zit ergens mee. Iets wat hij zijn collega’s graag wil voorleggen. Maar hij begrijpt nu al dat daar waarschijnlijk geen tijd voor is. Hem wordt de tijd beloofd die straks overblijft. En inderdaad – na een uur zal blijken dat er geen tijd over is. Wat voor team is dit?

Jengelen

Dit uur houd ik vooral één van de tien in de gaten. Als onderdeel van de zesdaagse luistertraining mag ik als ‘fly on the wall’ drie gesprekken met hem bijwonen. Deze vergadering is het eerste. Van tevoren heeft hij aangegeven dat hij in dit gesprek ‘niet te primair wil reageren, maar afgewogen en gebalanceerd’. Hij heeft een vooruitziende blik, zo lijkt het. Alles wat hij zegt, komt weinig afgewogen en al helemaal niet gebalanceerd over. Eerder geïrriteerd en gefrustreerd. Alsof iets in hem al heel lang om aandacht jengelt, maar dat onvoldoende krijgt.

Onbegrepen pleidooi

Dit hoor ik hem tegen de grote baas zeggen: ‘Je hebt de vorige vergadering beloofd de roadmap toe te lichten maar die toelichting komt nu weer niet, begrijp ik?’ En ook: ‘Die plannen voor …, schrijf je die alleen?’ Ook hier is het niet de inhoud, maar de toon die de muziek maakt. Zijn vraag en opmerking voelen als een soort clusterbom. Duidelijk is dat er onder tafel iets is wat al veel langer speelt tussen hem en zijn baas.

Aanspreken

Daar spreek ik hem na afloop op aan. Hij geeft aan dat hij zich al langer niet gehoord en begrepen voelt door zijn baas. Dat hij allergisch is voor de weigering van zijn leidinggevende om echt ergens voor te gaan staan. En dat deze man niet ‘practiset’ wat hij ‘preacht’. Alsof mijn coachee het over zichzelf heeft. Zijn eigen boosheid hoort hij niet. Hij gaat ook niet staan voor het punt dat hij echt wil maken. Geen wonder dat hij zich ergert aan de ‘lapzwans’ in de ander, want wat hij ziet is (een ergerlijk stukje van) zichzelf.

Dus daag ik hem uit te gaan staan voor zichzelf in het bilateraaltje dat morgen met zijn baas op de planning staat. Om daar zijn punt echt (namelijk boos) in te brengen. De volgende ochtend krijg ik een appje met de tekst: ‘Het suddert nog goed hier, weet nog niet of ik er klaar voor ben. Maar de perfectionist in mij vindt me er nooit klaar voor en de rebel in mij vindt dat ik het gewoon moet proberen.’ Ik reageer: ‘Integreren die twee en gewoon je klungelige best doen om voor jezelf op te komen’.

Het blijft spannend om wat echt voelbaar is (boosheid in dit geval) in te brengen. Maar botsen is ook contact maken!