Los

Onwaarschijnlijk maar waar: de ‘energizer’ van een halfuur aan het begin van de middag blijkt het hoogtepunt van de training die ik volg. Hoe goede begeleiding, muziek en het collectief je voorbij alle gebruikelijke barrières kunnen helpen …

Reguleren van indruk

Het plezierige gesprekje dat ik tijdens de lunch van deze training met Maite heb, blijkt slechts een opmaat naar wat komen gaat. Onder leiding van deze jonge dame met haar Spaanse voornaam gaan we een halfuur musiceren. Dat feit alleen al brengt me regelrecht bij de verlegenheid die ik op de middelbare school voelde als ik tijdens een gymles weer eens de meest houterige uit de groep bleek. Als ik om me heen kijk, blijk ik niet de enige die zich zorgen maakt over wat er gaat komen. Ook de drie trainers vrezen zichtbaar voor waar ze zelf die ochtend over ‘gepreekt’ hebben, namelijk: welke indruk maak ik op de rest van de groep? Kwetsbare identiteiten in een kringetje. Zou het samen muziek maken ons daaraan voorbij kunnen helpen?

Zelf echt meedoen

Eerst een soort warming-up. De ‘creative music leader’ leidt ons erdoorheen. Als zij ‘Róller’ roept, moeten wij met ‘Cóaster’ antwoorden, uitvoerig ondersteund met gebaren. Ze geeft nog een aantal andere woorden waarop we verschillend moeten reageren. Het tempo wordt opgevoerd. Behalve het op woorden reageren, beginnen we ook bewegingen door te geven in de kring. Steeds nieuwe, met weer andere regels. Mijn prefrontale cortex crasht. Een gebrek aan slaap die week is oorzaak van een serie ‘fatal errors’ in mijn bovenkamer. Net als vroeger met gym kan ik het niet bijhouden en sta al vrij snel buiten de kring. Blurp! Maar Maite blijkt van de inclusieve soort. Zodra de inleidende oefeningen klaar zijn en het op muzikaliteit aankomt, nodigt ze me weer uit. Ik doe weer mee. En hoe! Komt-ie ...

Hier zit muziek in

Ieder kiest een woord uit de ochtend dat is blijven ‘plakken’. Bij iemand uit mijn groep is dat ‘emotie’, verkort tot de lettergreep ‘mo’. Bij mij is het ‘geraakt’, dat ik afkort naar ‘raak!’ Ieder zingt zijn eigen lettergreep in een groepje van vijf op een eigen ritme passend bij de groove die Maite op de piano speelt. Zonder verbaal overleg gaan we in de drie groepjes van vijf op zoek naar een kekke compositie. We vinden iets moois. Eerst voorzichtig, maar al snel met steeds meer plezier en vrijmoedigheid.

Raak

We luisteren naar de creaties van de twee andere groepen. Zij naar die van ons. We besluiten de drie composities in een volgorde te zetten: de andere twee als opmaat naar die van ons. Eén vrouw uit ons groepje krijgt samen met mij de rol van solist aangewezen. We mogen onstuimig - maar wel passend - over de anderen heen blèren. Ik voel dat ik dit spannend vind maar het opzwepende van de muziek en het contact met de anderen brengt me tot ver voorbij mijn schroom. Ik ga helemaal los, en lang niet als enige. ‘Raak!’ blijkt een woord waarmee ik mijn verbazing over wat er ontstaat, kan delen met de anderen.

Het leven is in essentie ‘playful’, maakt de filosoof uit bovenstaande video duidelijk. Wat heb je nodig om dat in je werkleven handen en voeten te geven?