Job crafting

Het verschil tussen vakantie en werk beleef je – zelfs als je werk doet waar je van droomt – vaak als enorm. Om de overgang zo soepel mogelijk te laten verlopen, zijn de blogs in augustus anekdotes van onze drie weken Terschelling. In de hoop dat het mij helpt om opnieuw te beleven wat we daar meemaakten. En in het vertrouwen dat we ook in periodes van rust veel leren over hoe we werken. In deze blog leeft Willem ons de principes van job crafting voor.

Welkom

Het bijzondere in art-decostijl ingerichte Theater West End biedt plaats aan precies 47 bezoekers. Daarom kunnen wij er niet meer bij. Jammer, want ‘Lion’ staat op onze bucketlist. Die middag hebben we op basis van een filmaankondiging in de etalage van het theater Willems mobiele nummer gebeld om te reserveren. Geen gehoor, geen voicemail en nu dus ook geen zitplaats.

Niet voor één gat te vangen leg ik de excentrieke theatereigenaar uit dat ik vanwege rugklachten ook niet echt een zit- maar een staplaats zoek. Vrolijk en vergezeld van een zwierig gebaar van ‘welkom’ laat hij ons alsnog zijn zorgvuldig ingerichte theaterzaal binnen. Noortje krijgt een barkruk. Ik mag achterin staan. Daar kunnen we behalve de film ook Willem (die de film zal gaan draaien) in de gaten houden. Beide blijken de moeite waard. Als we geïnstalleerd zijn, heet Willem ons samen nogmaals welkom. De show kan beginnen.

De show kan beginnen

Voorin het kleine theater is er een popperig podiumpje met dito stoffig tapijtje. In zijn theateroutfit (een circusdirecteurachtige jas die hij, net als het overige interieur van het theater, uit boedelkopen van failliete theaters heeft verkregen) gaat Willem – voormalig eigenaar van café De Stoep in Midsland – voor zijn gasten staan. Na ons voor de derde keer welkom te hebben geheten, lijkt Willem ons iets te gaan vertellen over de film die zo gaat komen. Tot onze verbijstering doet hij dat door het voorlezen van de achterflap van de dvd die hij zo gaat draaien. Nog een korte persoonlijke noot van Willem, gelukkig: ‘Ik heb de film gisteren voor het eerst gezien. Een echte tranentrekker. De tissues zijn op, hopelijk heeft u lange mouwen.’

De start verloopt verre van vlekkeloos. Willems lieftallige assistente krijgt de dvd niet aan. Willem beent dwars door het publiek naar achteren en verdwijnt vlak langs mij de technische ruimte in. Voor iedereen hoorbaar moppert hij over ‘die klojo’s die tijdens Oerol zijn apparatuur gebruikt hebben’. Na nog wat duistere kreten die ik hier maar zal weglaten en een aantal ongetwijfeld briljante kunstgrepen van onze gastheer, begint de film dan toch. Willem krijgt het voor elkaar deze Engelstalige film in het Frans te vertonen. Nederlands ondertiteld, dat dan weer wel.

Genieten

De prijs van de drankjes in de pauze is even niet-commercieel als die van de entreekaartjes. Willems lieftallige assistente deelt flesjes bier en limo uit met, voor wie wil, een zakje chips. Willem gaat volop in contact met zijn klandizie terwijl hij rondloopt met een bord kaasblokjes, dipmosterd en olijven. In welk theater worden we zo verwend als hier?

Willem heeft intussen in de gaten dat hij de film in het Frans draait, maar weet niet goed hoe hij dat anders kan krijgen. Hij biedt zijn excuus ervoor aan en verdwijnt in zijn ‘kijkdoos’. Daar verstoort hij de film een beetje door nogal te kraken met zijn chipszakje. Als Noor en ik samen de technische ruimte in kijken zien we Willem op een trapje staan. We hadden al gezien dat hij een trap nodig had om door het gat in de achterwand mee te kunnen kijken. Maar nu is hij helemaal niet aan het kijken. In zijn ene hand heeft hij een flesje bier, in zijn andere hand een zakje chips. Zijn hoofd heeft hij – bijzonder atletisch voor zijn leeftijd – helemaal in zijn nek gegooid in een poging de laatste restjes in zijn wijd geopende mond te krijgen. Hij heeft mooi werk waar niet alleen zijn klanten van genieten. Als er maar niet te veel chips in zijn krulsnor blijft hangen.

Mooi werk

Na afloop zoekt Noortje Willem even op om hem te bedanken. Ze vertelt hem dat we het een prachtavond vonden en vraagt welke film er volgende week draait. Mooi werk moet je volgens Willem ook weer niet overdrijven. Volgende week loopt hij de 4-daagse in Nijmegen. Daarna ziet hij wel weer verder.

Veel werkende mensen dromen in hun vakantie over ander werk zoals het starten van een camping. Kansloos is het niet. Toch lijkt het beter maken van het werk dat je toch al hebt (job crafting) kansrijker. Mark van Vuuren en Luc Dorenbosch hebben daar een praktisch boekje over geschreven: Mooi Werk.