Gezocht: wereldverbeteraar (m/v)

Misschien houd je helemaal niet van de uitroep: ‘In wat voor wereld leven we in vredesnaam?!’ Als dat zo is, sla deze blog dan over. Want hij is uit pure verbijstering geschreven. En het bizarre is dat ik ergens ook nog wel begrijp dat het zover gekomen is. Wat is er gebeurd?

Zeg het niet met bloemen

Zaterdag aan het eind van de middag lopen we bij de bloemisterij in onze straat binnen. De hele winkel staat nog vol boeketten. Voorzichtig informeren we: ‘Tsjonge, da’s ook wat als er aan het eind van een dag nog zoveel over zijn?!’ De bloemist stelt ons gerust. Die zijn voor morgen. Morgen is het Moederdag. Dan bezorgen ze 150 boeketten.

Afkopen

‘Als ik de omzet kon missen, zou ik die 150 bossen bloemen liever niet bezorgen’, vertrouwt hij ons toe. ‘Iedere keer dat we aanbellen, is er weer een moeder die we gaan teleurstellen. Elke bos bloemen schreeuwt: ‘‘Je bent de tijd van een bezoek niet waard, mam!’’ Maar ja, als bloemist moet je ook met je tijd mee. Zo doen we het blijkbaar steeds vaker in dit land.’

Oprecht waarderen

Mijn eigen moeder heeft Moederdag jaren geleden al afgeschaft. Commercieel gedoe. Mijn schoonmoeder daarentegen liet zich zondag eens lekker verwennen. Niet door de bloemen alleen. Ze was blij met ons bezoek. Vond het helemaal leuk dat de kleinkinderen er ook bij waren en genoot zichtbaar van de aandacht die ik haar kon geven (en zij mij). Had ik zin in dat bezoekje? Niet echt. Maar na het hele verhaal met bloemist Roel zie ik het toch scherper: dat wat onze waardering verdient, is onze aandacht waard.