Doorvoelen

Het vordert traag maar gestaag: ons boek over wat je kunt met emoties als je aan het werk bent. Het is een heerlijk, creatief en leerrijk proces. Ik geniet met volle teugen. Deze weken schrijf ik aan hoofdstuk 5: ‘Basisemoties doorvoelen’. Het gaat over de intensiteit van emoties beleven. Als je erop let, is er ook op je werk veel te beleven. Zeker in mijn werk. Ik oefen wat af op weg naar emotioneel meesterschap.

Jezelf geruststellen

Ik zit weer op mijn stoel. Volgens mij is het best goed gegaan. Tuurlijk, ik heb echt wel gemerkt dat mijn presentatie bij sommigen schuurde. Ik ben best langs het randje gegaan. Toch leert een snelle terugblik me dat ik tevreden mag zijn. ‘Goed gedaan’, zeg ik tegen mezelf. ‘Het was spannend, maar ik heb gezegd wat hier ook echt gezegd moest worden. Ik heb het heel concreet gemaakt en niets onder stoelen of banken gestoken. Iemand moest de ‘roze olifant’ benoemen en ik heb die verantwoordelijkheid genomen. Nu maar weer loslaten. Mijn deel is klaar. Ik mag trots zijn op mezelf.’

Dat ik mezelf zo toespreek, geeft me toch ook te denken ... Het is alsof ik mezelf geruststel. Waarom is dat nodig? Ben ik dan toch over het randje gegaan?

De aandacht naar binnen

Zo zit ik dus wel ín de groep, maar ben ik vooral met mezélf bezig. Wat zich ondertussen in de meeting afspeelt, ontgaat me eigenlijk helemaal. Tot de voorzitter mijn naam noemt. Wat hij zegt is me helaas ontgaan – de man van het luisteren, ze zullen wel denken. Maar uit zijn wenkende gebaar maak ik op dat hij me uitnodigt om opnieuw naar voren te komen.

Verbazing

Dit verbaast me, merk ik. Dit is buitengewoon ongebruikelijk, denk ik. Fascinerend. Ik ben zó benieuwd wat er gaat gebeuren! Wat is de reden dat ik weer naar voren mag? Of is het naar voren móét? Wát er ook gaat komen, ik bedenk – terwijl ik richting de voorzitter loop – dat ik de ruimte opnieuw ga benutten om mijn punt te maken. Zou ik die kans krijgen om te onderstrepen wat ik net duidelijk heb willen maken?

Alertheid

Eenmaal terug voor de groep kijk ik de voorzitter in zijn lachende ogen. Ik denk: ‘Mooi, dit gaat meevallen, hij is niet boos op me.’ Maar als ik vervolgens ontdek hoe onzeker hij zoekt naar woorden die duidelijk moeten maken waarom ik hier opnieuw sta, bekruipt me het gevoel dat hij mij op het matje roept. Iets in mij waarschuwt: ‘Dit is niet de eerste keer dat jij je mag verantwoorden omdat je meer openheid hebt gegeven dan misschien verstandig is.’ Mijn fascinatie en nieuwsgierigheid, en mijn plezier om nog eens de kern van het betoog te kunnen herhalen, raken naar de achtergrond. Op de voorgrond komt een spannend gevoel dat mij alert maakt en me voorbereidt op het verdedigen van mezelf.

Verrassing

Wie schetst mijn verbazing als de voorzitter stamelend laat blijken dat hij de kern van wat ik wilde zeggen, heeft opgepakt én toegepast op zichzelf. En plein public biedt hij zijn excuus aan voor het aandeel dat hij zelf heeft in wat er in de groep is ontstaan en voor de manier waarop hij met mij is omgegaan. Ik ben weer helemaal terug bij de verbazing. Wat gebeurt hier? Dit had ik totaal niet verwacht. Het overrompelt mij.

Door blijven voelen

Weer terug op mijn stoel moet ik bekennen dat ik zo overdonderd ben door wat er net gebeurd is, dat ik helemaal niet tevreden ben over mijn reactie op zijn excuus. Ik kwam niet verder dan wat onzeker gebrabbel dat bestond uit woorden als ‘niet nodig’ en ‘bedankt’.

Stug door blijven voelen, er komt een tijd dat ik emotioneel meester ben.