Door de ogen van een kind
Luisteren is een ‘kijksport’. Vaak is het nuttig om je eigen gezichtspunt te verrijken met dat van een ander.
De avondmaaltijd: de ideale plek om na een dag werken op verhaal te komen. Nou, bij ons thuis helaas vaak niet. Avondeten heeft soms het karakter van een vechtsport. Wat maakt dat het zo’n beproeving is? Wat heb ik hier te leren? Ik ontdek het als ik door de ogen van mijn kinderen kijk naar wat er gebeurt.
Uit de hand gelopen
Ik zit op de rand van het bed. Naast onze middelste dochter. Ik vraag haar om hulp. Of ik met haar ogen naar de opnieuw uit de hand gelopen maaltijd mag kijken. Al was het water goed gemikt – midden in het gezicht van haar broer – toch kan dat onmogelijk de bedoeling zijn. ‘Wat zie jij?’, vraag ik haar. En: ‘Wat kan ik daarin beter doen?’
Verrassing
Zelf heb ik het idee dat ik in zulke situaties rustig blijf en niets versterk aan het uit de hand lopende bekvechten van drie pubers. Maar ik zit er toch weer naast. Zoals zij ernaar kijkt, heb ik het blijkbaar nog niet gezien. Non-verbaal doe ik in haar ogen niet-helpende dingen. Ik zucht. Of ik steek heel kinderachtig mijn vinger op, omdat ik ook iets wil zeggen en er maar niet tussen kan komen. Beter kan ik volgens haar een eind aan het gevecht maken voordat het begonnen is. Bijvoorbeeld door te zeggen wat ik niet en wat ik liever wél wil, is haar suggestie. ‘Alhoewel,’ voegt ze nuancerend toe, ‘het is ook leuk om verbaal een robbertje te vechten met je broer en zus. Dus je moet ook weer niet te vroeg ingrijpen.’
Laat iemand meekijken
Geloof me als ik zeg dat ze me nog iets leert wat te pijnlijk is om in een blog te delen. Iets waarvoor ik me schaam. Maar dat hoeft ook niet gedeeld te worden, het punt is al duidelijk. Zoek je een verse, nieuwe, frisse blik op een situatie? Laat eens iemand meekijken!
Wil jij wekelijks een prikkel ontvangen om vanuit je hart te werken?
Reageren op dit artikel?