De weg die jou kiest
Uit ‘Mijn weg’ van Harry van de Pol: ‘Het is niet zo dat ik niet spoor, als ik je spoor even kwijt ben is dát de weg. Je zou er bijna vertrouwen in krijgen.’
Ieder jaar ga ik als deelnemer naar een paar trainingen. Niet voor de inhoud. Maar voor de trainer. Gewoon om te leren van vakkanjers. Afgelopen weekend was ik te gast bij Wibe Veenbaas van Phoenix Opleidingen. ‘Inspirerend’ is een understatement. Ik zou er zeker tien blogs over kunnen schrijven. In deze deel ik wat me het meest inspireert.
Zingen
Het zonnetje schijnt op de Oudegracht in Utrecht. Samen met mijn goede vriend Bram loop ik, me nog niet bewust van het avontuur dat op ons wacht, de trainingslocatie binnen. We treffen een zaal aan zonder ramen. En ook een wat oudere man die ons, met pretoogjes die diep kijken, welkom heet. We zoeken een plek op een van de 23 stoelen. Iedereen is stil. Deelnemers knikken naar elkaar. Het voelt ongemakkelijk. De trainer rommelt al zingend wat in zijn papieren. Later zal hij in een van zijn vele anekdotes verwijzen naar wat oom Ypke hem op het hart heeft gebonden: niet ophouden met zingen.
Vakmanschap
Wibe begint. Kijkt monsterend wat rond. Maakt wat losse opmerkingen. Schaterlacht. Vertelt een verhaal. Sommigen kennen hem al goed, voel ik. Het is een kleine Friese man die ontspannen, als een soort van goeroe, voor de groep zit. Hij deelt een gedicht, zegt dat het die ochtend over ‘aan-nemen’ gaat – en dan zijn we volop onderweg. Na twee dagen ben ik diep onder de indruk van hem als mens en van zijn vakmanschap. Bijna 72 jaar oud traint hij die vrijdag en zaterdag een groep van 23 deelnemers, met zichtbaar plezier. Zaterdagochtend hoor ik hem tegen iemand zeggen dat hij de avond ervoor (dus tussen twee trainingsdagen door) met een collega ‘heerlijk heeft gewerkt aan een opleiding’. Opeens weet ik waarom mijn wekelijkse vrije dag steevast mislukt (tenzij ik mezelf geweld aandoe).
Hoe ga jij?
Het gedicht dat hij als eerste voorleest, is van Hans Stolp (n.a.v. het lezen van het boek Merkstenen van Dag Hammarskjöld). Ik deel een klein stukje ervan:
Vele wegen kent het leven, maar van al
Die wegen is er één die jij te gaan hebt.
Die ene is voor jou, die ene slechts,
En of je wilt of niet, die weg heb je te gaan.
De keuze is dus niet de weg, want die koos jou.
De keuze is de wijze, hoe die weg te gaan.
De twee dagen helpen me om me opnieuw helemaal aan ‘mijn weg’ toe te wijden. Mezelf niet langer te ‘straffen’ als ik een vrije dag met plezier heb zitten werken.
Om het met de woorden van Hans Stolp te zeggen: ‘De weg koos jou, kies jij ook voor hem?’
Wil jij wekelijks een prikkel ontvangen om vanuit je hart te werken?
Lees de reacties op dit bericht
Reageren op dit artikel?