Vol verhalen

Na twee dagen intakewandelingen ben ik knapperig bruin vanbuiten en tjokvol vanbinnen. Dankbaar dat ik twaalf mensen mocht ontmoeten. Maar ook opnieuw buitengewoon onder de indruk van de verhalen waarmee ze rondlopen. Regelmatig denk ik: ‘Als dat je verhaal is, hoe kun je dan überhaupt nog werken?’ Maar misschien ligt het anders en werken we ons graag (even) weg bij wat niet goed voelt …

Hier mag ik zijn

Ongeveer de helft van het intakegesprek huilt ze. Wat ze met me deelt maakt me verlegen. Dat geef ik ook aan. Zij verontschuldigt zich: ‘Sorry voor mijn tranen. Die stellen niets voor. Ik huil al als er een grasspriet scheef staat!’ Ik zeg dat het niet haar tranen zijn die me verlegen maken. Het is het vertrouwen waarmee ze deelt wat er in haar leeft. ‘Ja,’ vraagt ze zichzelf hardop af, ‘waarom deel ik dit eigenlijk allemaal met jou?’ Goede vraag! Die leg ik bij haar terug. Zij antwoordt na even denken: ‘Omdat ik voel dat het kan!’

Geef erkenning

Er lopen heel veel mensen rond met verhalen. Als jij erkenning geeft voor wat iemand zegt (of voelbaar maakt), nodig je die verhalen tevoorschijn. Blijf werk maken van je luisteren. Het is goed om voor anderen een veilige plek te zijn!