PLAY!

Vorige week zijn we iets nieuws gestart. Leuk is dat. PLAY learning communities. Vrijdag was de eerste dag van onze allereerste PLAY basic: een vierdaags avontuur met een groep young professionals. Centraal thema: ‘Hoe doe je relaties?’ Het gaat over het dynamisch evenwicht tussen ‘losstaan’ en ‘in verbinding zijn’ (met anderen en in de (organisatie)context). In de middag maken drie van die jonge gasten het belang van relaties op een buitengewoon indringende manier voelbaar. Dat raakt me diep.

Spelen

Aan het begin van de middag doen we de oefening ‘Sing it (l)out!’ Drie groepjes krijgen 25 minuten de tijd om te zoeken naar het belang en de waarde van relaties. Om dat vervolgens in een creatieve vorm te verwerken. Zodat de groepjes het voelbaar kunnen maken voor elkaar. We zien en horen veel gelach. Ze hebben er duidelijk schik in. Het heet ook niet voor niets PLAY. Wat een van de groepjes vervolgens laat zien, raakt ons allemaal diep.

Raak!

Ze halen iemand uit het ‘publiek’. Kiezen ze hem nu expres of maken ze onbewust een rake keuze? In ieder geval staat er een van de jonge kerels op het podium. Een van de dames vraagt hem zijn ogen dicht te doen. Vervolgens begint ze op hem in te praten: ‘Stel je voor – je staat hier helemaal alleen. Je bent ook echt alleen op de wereld. Niemand om je heen, niemand met wie je kunt communiceren, niemand met wie je kunt delen wat er in je omgaat. Alleen met jezelf. Geen ander die je spiegelt. Groeien doe je dus ook niet meer. Je leeft in je eigen bubbel en creëert je eigen constructen. Je bent helemaal alleen met jouw waarheid. Hoe voel jij je nu?’ Hij hoeft niet te reageren en mag de eenzaamheid die bij isolement hoort, op zich laten inwerken.

Vervolgens nodigt de dame, die hier duidelijk de leiding heeft, allerlei mensen naar voren. Die mogen doen wat zij aangeeft. De jongen op het podium mag zijn ogen opendoen en zij zegt: ‘Wat nu als er iemand is die naar je kijkt?’ Ze wijst iemand aan die naar voren loopt en de ‘eenzame’ aankijkt. ‘Wat nu als er iemand ‘hallo’ tegen je zegt?’, en een andere vrijwilliger komt naar voren en groet hem. De dame gaat door: ‘Wat nu als iemand een hand om je heen slaat?’, ‘Wat nu als iemand je vertelt waar je goed in bent?’, ‘Wat nu als je je gedachten met iemand kunt delen?’, ‘Wat nu als je kunt lachen met iemand?’, ‘Wat nu als iemand je zegt dat je er mag zijn?’

Warm

De vraag: ‘Hoe voel jij je nu?’, is na het eind van zoveel positieve aandacht bijna retorisch. Eigenlijk kan hij nog helemaal niet praten. Wij ook niet – verbijsterd dat zó goed voelbaar is gemaakt wat het belang van relaties is. Zo eenvoudig. Hij probeert het toch en zegt: ‘Toen je mij me eenzaam liet voelen, was het koud. Nu jullie allemaal om me heen staan en contact maken, is het warm.’ Precies. Ik stel voor dat we voortaan niemand – zeker nu er steeds meer mensen geïsoleerd raken – meer in de kou laten staan.