Omdenken in communicatie

Bij de kassa ligt het boekje ‘Omdenken in communicatie’. In een ‘we-hebben-lekker-een-weekendje-met-z’n-tweeën-stemming’ stop ik het boekje bij het begeerlijke stapeltje dat ik meeneem het weekend in. Ik lees: ‘Omdenken door communicatie begint ermee dat je de ander diepgaand accepteert. Met alles erop en eraan. Niet door te zeggen: ‘Ik accepteer je’, maar door je ernaar te gedragen. Heeft je partner tijd nodig? Dan krijgt ze tijd! Simpel.’

Gas erop!

‘Whung, whung, whung!!!’ Het is 8.15 uur. Maandagochtend. Naast me staat een jongen van 13. Zijn koppie glundert bijna van z’n romp af. Waarom maakt hij het geluid van een Formule 1-wagen? Omdat hij vandaag – nadat hij zich negen jaar heeft ingehouden – voor zijn gevoel eindelijk de ruimte krijgt om te laten zien wat hij onder de motorkap heeft. Wat is er gebeurd?

Voorbij systeemdwang

Dit is voor zijn vader – die zich al decennialang als een Don Quichot verzet tegen alle systeemrigiditeit – buitengewoon hoopgevend. Natuurlijk, dit is alleen mogelijk door een vruchtbare samenwerking van de beste leerplichtambtenaar, de meest toegewijde ib’er, de meest fijngevoelige orthopedagoog en de meest vasthoudende moeder van heel Nederland. Maar het kan! Omdat de jongen helemaal kapotgaat in een systeem dat hem niet past en hij onvoldoende in huis heeft om zich aan dat systeem aan te passen, komt na een maximale inspanning van veel mensen – rapapa! rapapa! – het middelbareschoolsysteem zélf hem tegemoet. Met maatwerk. Helemaal passend bij de unieke coureur die hij is. Met een eigen programma waarover hij zelf de regie voert.

Ruimte maken

‘Als dat maar goed gaat’, denkt zijn vader. Waarom zijn we toch altijd zo bang om ruimte te geven aan dat unieke en krachtige potentieel in onszelf en anderen? Hoe dan ook blijkt het de moeite waard volhardend alles uit de weg te ruimen wat iemand in de weg staat om echt te floreren. ‘Ja zeggen’, noemen omdenkers dat. Vrij baan – hier kom jij aan!