Levelen

Communicatie is lang gezien als het perfect zenden en ontvangen van boodschappen. En al krijgen we steeds meer in de gaten dat het niet alleen (en zelfs niet vooral) om de boodschap gaat, er is ons een compleet jargon met bruikbare termen vanuit het ‘zender-ontvanger’-paradigma overgeleverd. Eentje daarvan is het woord ‘levelen’: de juiste frequentie vinden, op elkaars golflengte raken. Hier een verhaal dat voelbaar maakt wat er nodig is om bij de ander ‘de juiste snaar te raken’.

Zuiderzeeroute

We fietsen een rondje IJsselmeer. Noortje (15), Floris (13) en ik. Van Ede naar Zeewolde, vandaar via Amsterdam naar Edam, door naar Enkhuizen, met de boot (lekker een stukkie afsnijden) naar Stavoren, overnachten in Oudemirdum en dan via de Weerribben langs de oostkant van het meer weer terug naar huis. Het is buitengewoon gezellig om met elkaar onderweg te zijn.

Al dagen is het prima fietsweer (wel spectaculair veel wind), tot het op een donderdag aan het einde van een ochtend begint te regenen. Een blik op Buienradar tijdens een ‘schuillunch’ leert ons dat het de rest van de dag blijft regenen. Er ontstaat een alternatief plan. Ik zeg: ‘Jongens, we zijn in de buurt van het plaatsje Blokzijl en daar is een sterrenrestaurant waar ik altijd nog een keer wil eten. Wat vinden jullie van het idee om vanavond in dat restaurant te eten en in hun hotel te slapen?’ De reactie laat zich raden. We bellen Kaatje bij de Sluis. Helaas zit hun hotel vol. Daardoor missen we het 15-gangenontbijt. Slapen kunnen we wel bij een collega-hotelier, vertellen ze ons. Maar ze hebben nog wel één tafel over voor het diner. Of we die willen? Reken maar!

Campingkloffie

We fietsen in hoog tempo naar Blokzijl. Genieten van een weldadig bad (da’s extra lekker als je al een week kampeert) en zoeken in onze fietstassen tevergeefs naar passende kleding. Niet voor één gat te vangen besluiten we allemaal een net overhemd te gaan kopen. In Blokzijl lopen we bij toeval de chef-kok tegen het lijf. Die luistert glimlachend naar Floris’ vraag: ‘Vanavond willen we bij u eten. Maar we hebben alleen ons campingkloffie bij ons. Weet u hier een winkel waar we een mooie bloes kunnen kopen?’ De kok legt ons uit dat de enige kledingwinkel in Blokzijl gesloten is omdat de eigenaars op huwelijksreis zijn. Maar hij verzekert ons dat we ook in ons campingkloffie welkom zijn. 

Moment suprême

Ik zie ze nog – voorzichtig – binnenkomen. Noortje met haar okergele tweedehands hoge hakken, die ze onderweg in Monnickendam op de kop had getikt. Floris met zijn mooiste T-shirt (niemand ziet maar iedereen kan ruiken dat hij die onder uit de waszak heeft gehaald). Zelf heb ik mijn enige nog schone shirt aan in de niet echt bij het interieur en de sfeer passende kleur knalroze. Enigszins opgewonden gaan ze zitten op stoelen die voor hen naar achteren worden geschoven door een gastvrouw die snel inschat wat nodig is om hen op hun gemak te stellen. En dat doet ze voortreffelijk: contact maken, gewone woorden gebruiken, laten merken dat er vaker jonge gasten zijn en dat ze daarom verschillende heerlijke alcoholvrij cocktails ontwikkeld hebben, hun vragen en opmerkingen oprecht waarderen etc. Ze maakt ons klaar om te genieten van een van de bijzonderste avonden uit ons leven.

We vallen van de ene verbazing in de andere. Terwijl we nog niets besteld hebben, doen we ons tegoed aan weldadige kleine gerechten die  – als je ze in je mond stopt – voor smaakexplosies zorgen. Geloof het of niet, er is een hap die me zo ontroert dat de tranen me in de ogen springen. Wat eten met je kan doen! De ‘oh’s’ en ‘hmmm’s’ zijn niet van de lucht. We genieten, hebben plezier en vergeten alle deftige entourage en de mensen om ons heen.

Als we 3,5 uur later bij het nagerecht zijn aangekomen, nodigen ze Floris uit om in de keuken samen met de kok het nagerecht te maken – omdat ze zien dat het voor zo’n jongen ondanks al het goede toch wel een hele zit is. Noortje en ik gaan er ook kijken en maken een praatje. Daar raken we er nogmaals van onder de indruk hoe toegewijd deze mensen bezig zijn om voor ons een onvergetelijk avondje uit te maken.

Kachel van geluk strompelen we – ons nog steeds verbazend over wat we hebben beleefd – tegen de nacht naar onze hotelkamer terug. De exorbitante rekening doet niets af (voegt eerder iets toe) aan ons plezier. Zelfs in een stinkend campingkloffie kun jij je thuis voelen in een sterrenrestaurant. Als de mensen om je heen je maar het gevoel blijven geven dat je meer dan welkom bent.

Levelen is de juiste snaar raken

Levelen is niet een kwestie van een paar regels uit je hoofd leren en die toepassen. Al is er in zo’n restaurant duidelijk goed over regels nagedacht – en ik denk zelfs getraind en aangescherpt. Nee, het gaat vooral over voelen (aan-, in- en meevoelen), kijken en passend reageren. Daar heb je geen sterrenrestaurant voor nodig. Dat kun je thuis en op het werk ook. Laat het omgaan met jou een feest zijn voor de ander!