Gijs

Soms, ik hoop vaker dan ik in de gaten heb, kom je een echt mens tegen. Zo één die lekker in het leven staat en er duidelijk plezier in heeft. Die bruist van energie. Volop in beweging. Die eenvoudig is en graag andere mensen helpt. Ben jij er zo één?

Bemoedigen

Twintig interimmers in een kringetje. De workshop zit erop. Er is ruimte om te reageren. Iemand neemt die ruimte om me te bedanken. Hij maakt ook duidelijk waarvoor precies. Ik ontvang zijn dank dankbaar. Ik voel dat ik wel wat bemoediging kan gebruiken.

Begrenzen

Aan het eind van de ruimte om te reageren hoor ik mezelf zeggen: ‘Als je me nog wilt spreken moet je snel zijn. Ik ruim op en laat de borrel aan me voorbijgaan. Want ik wil proberen thuis mee te eten.’ Goed gedaan. Het kan maar beter duidelijk zijn.

Durven vragen

Terwijl ik mijn spullen bij elkaar raap komt de man die me bedankte naar me toe: ‘Harry, waar kan ik je mee helpen?’ Ik weet het in eerste instantie niet zo goed. Tot ik bedenk dat de parkeerplaats van dit kasteel wel een heel eind buiten de slotgracht ligt. Hij ziet me twijfelen en dringt aan. Hij wil echt helpen, dat voel ik wel. Daarom durf ik: ‘Ik kan niet alles in één keer naar de auto dragen. Als het niet te veel gevraagd is, zou het echt tof zijn als je met me mee wilt lopen.’ Dat wil hij graag. ‘Pak rustig je spullen in. Als je zo klaar bent help ik je om alles naar de auto te brengen.’

Laten dragen

Als ik mijn boeltje bij elkaar heb geraapt, speur ik het zaaltje af op zoek naar mijn helper. Die staat pal naast me. Hij heeft gezien dan ik er klaar voor ben. ‘Wat is het zwaarst? Dat til ik!’ Eenmaal buiten vraag ik de naam van de man die een engel blijkt te zijn. Gijs. Monter loopt hij met me mee over de ophaalbrug naar de slagbomen van de parkeerplaats. ‘Heb je een uitrijmuntje, Harry?’ Shit. Nee. ‘Geeft niks, ik heb er eentje voor je. Zet je spullen hier maar neer, want het is inderdaad een heel eind lopen naar je auto. Loop er rustig heen – niet rennen – dan wacht ik hier tot je met de auto voorrijdt. Dan laad ik alles voor je in en weg ben je.’

Omgaan met tegenslag

Terug bij de slagboom ontdek ik, terwijl Gijs mijn auto laadt, dat mijn mobieltje nog in het kasteel ligt. Gijs: ‘Geeft niks. Ik ben morgen scheidsrechter, dus kan ik nu aan mijn conditie werken.’ En weg sprint Gijs. Ik rijd de auto langs de slagboom de binnenplaats van het kasteel op en daar komt Gijs al aangespurt. Door het open raampje reikt hij me, van oor tot oor grijnzend, de telefoon aan en zegt: ‘Gas erop jongen, mooi weekend met je gezin!’

Verwonderen

Vrijdagmiddag vijf uur. Door een met winterzon overgoten landschap, met een strook mist van ongeveer een meter hoog boven het maaiveld, rijd ik de avondspits tegemoet. Ontroerd schiet ik vol. De schoonheid die ik hierbuiten zie, is voelbaar gemaakt door een eenvoudig mooi mens. Tot mijn verbazing ontdek ik hoe goed me dit doet. Waar vind je nu zo’n mens?