Komt een man
bij de dokter

Mijn schoonmoeder heeft de mogelijkheden voor een hoortoestel verkend. Ze is ook wel op de leeftijd dat je bij het luisteren wat hulp gaat zoeken. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat er weinig mankeert aan haar oren. Ik heb meer het idee dat ze haar hoofd op een soort van sluimerstandje heeft staan. Net als haar dochter, beter bekend als mijn vrouw. Als ik eerst ‘boe’ roep en dan begin te praten, horen ze me allebei prima. Maar als ik meteen begin met mijn verhaal, krijg ik steevast een ‘hè?’ te horen. Wat te doen bij Oost-Indische doofheid?

Goed nieuws?

Er komt een man bij de dokter. Op het eerste gezicht een sympathieke vijftigjarige kerel. Vader van drie dochters. Echtgenoot van een lieve vrouw. Alle vier hebben zij erop aangedrongen dat hij eens een oorarts zou gaan consulteren. Dat doet hij vandaag. Maar wat schuchter. Alsof hij diep vanbinnen al wel aanvoelt wat de uitkomst zal zijn.

De dokter doet zijn testjes. Het is een heel gepiep. Maar als hij klaar is, heeft hij nieuws. Iets waarvoor de man maar beter even kan gaan zitten. Het is namelijk niet alleen goed nieuws. De kerel recht zijn rug en is klaar om aan te horen wat de dokter gevonden heeft. Die schraapt zijn keel en zegt: ‘Het goede nieuws is dit: je hebt het gehoor van een dertigjarige. Daar mankeert echt helemaal niets aan!’ De man verbleekt. Dit is wat hij intuïtief al aanvoelde. De dokter hoeft verder niets meer te zeggen. Maar daar denkt die dokter zelf anders over. Lachend begint hij hem uit te leggen dat er vermoedelijk sprake is van wat in de volksmond ‘Oost-Indisch doof’ heet. Hij heeft thuis wat uit te leggen.

Gehoortraining

Geloof het of niet: dit verhaal is echt gebeurd. De man over wie het gaat zit nu – ruim tien jaar na dit verhaal – in één van onze leergroepen Harthorend. In een mail aan al zijn collega’s schrijft hij na de eerste van de zes trainingsdagen:

^{‘Beste collega’s,}

^{Gisteren een zeer intensieve training gehad in het kader van ‘Harthorend’ (ik vertaal het even voor het gemak: luisteren met je hart). Veel inspirerende dingen gedaan.}

^{Als huiswerk heb ik o.a. meegekregen:}

^{Betrek - als je wilt - je omgeving bij het ontdekken van hoe je luistert. Dat kan bijvoorbeeld door mensen in je omgeving de volgende drie vragen te stellen:}

^{1. Geef ik door mijn luisteren (voldoende) erkenning aan de ander?}

^{2. Merk je belemmeringen bij mijn manier van luisteren - en zo ja, welke?}

^{3. Wat kan er luisterend verbeterd worden, komt niet goed over of werkt niet (goed)?}

^{Ik wil dit … Ik betrek jullie altijd graag bij mijn ontdekkingstochten. Jaren terug heb ik, na advies van mijn vrouw en kinderen, de vraag over mijn gehoorkwaliteit voorgelegd aan de oorarts. Hij kwam tot de conclusie dat ik technisch het gehoor van een dertigjarige had en dat ik mijn vrouw en kinderen maar moest uitleggen dat hij vermoedde dat er meer sprake was van Oost-Indisch doof zijn. Maar nu blijkt dat er zelfs op mijn leeftijd nog sprake kan zijn van een genezingsproces … met de nadruk op proces.}

^{Ik hoor van jullie graag tips en (als het kan ook graag) tops: hoe kan ik in mijn rol als leidinggevende bij jullie gehoor geven aan je gevoelens en andere zaken die je me voorlegt (zie de drie vragen)?}

^{De rest van het huiswerk gaat meer over mijn binnenkant en zal ik zelf oppakken.}

^{Met vriendelijke groet’}

Ontroering

Het ontroert mij dat wát de kwaliteit van ons luisteren ook is, er altijd een weg terug is naar het open, onbevangen en nieuwsgierige luisteren waarmee we als kind gestart zijn. Beter luisteren is niet vooral een kwestie van iets nieuws leren, maar van opruimen van wat in de weg is gaan staan.

Wat belemmert jou om zó open, nieuwsgierig en onbevangen in het leven te staan als toen je nog een jongetje of een meisje was?