Blofietsen

Tegenwind

Stampen op de pedalen. Als ik diep door m’n neus inadem, proef ik het zout op m’n tong. Geen idee wat de kracht van de wind vandaag is, maar waaien doet ’ie zeker. Misschien een onhandige dag om van West-Terschelling naar de oostkant van het eiland te fietsen. Ook wel ‘kicken’ om de elementen zo te voelen. Een spartaans ritje tegen de wind in. Niet alleen mijn buitenkant wordt gezandstraald.

Gek idee

Bij het bordje ‘Strandpaviljoen Heartbreak Hotel’ buig ik linksaf richting het strand. Dan kan ik daar lekker een broodje eten. Voor de enorme duin die me scheidt van een strand - dat in de zon eerder het witte van sneeuw heeft dan het geelbruine van zand - staan dikke heiningpalen waar je je fiets tegenaan kunt zetten. Veel fietsen staan er niet. Het is de week voordat het zomerseizoen losbarst. Het eiland is vandaag nagenoeg voor mij alleen. Opeens is daar dat jongensachtige idee dat maakt dat ik in mezelf moet grinniken. Hier heb ik zin in, dat voel ik wel. Wat als ik de rode opoefiets nu eens over die duin heen duw en me door de enorme wind naar huis laat blazen? Zou dat kunnen?

Laten brengen

Dicht bij het water blijkt het zand compact genoeg om mij met fiets en al te dragen. Ik trap een klein beetje - niet te hard, dan ga ik slippen. Het effect is ronduit spectaculair. Moeiteloos spuit ik met steeds groter wordende snelheid over het strand. Een enkele wandelaar kijkt me verbijsterd na. Ik gil en slaak (grappig ouderwets woord) allerlei ‘joehoe’-achtige kreten. Dit is vet! In één streep laat ik me ruim tien kilometer lang terugblazen. Hoezo een blokart huren voor een schrikbarend uurtarief? Zo kan het ook!

Experimenteren

Stel dat we het onszelf dit najaar ook in het werk eens gunnen om experimenten op te tuigen, als we de vraag ‘Zou dat kunnen?’ voelen prikkelen? Leuk toch? Doen!