(A)sociaal domein

Al weken draag ik een verhaal met me mee. Eigenlijk een ‘spoiler’. Iets wat je misschien liever niet leest. Toch heb ik het geschreven. Als oproep om goed om je heen te kijken en op te komen voor wie er tussen wal en schip raakt. Want zulke mensen vind je niet alleen op straat. Maar ook veel dichterbij – in jouw organisatie, afdeling of team.

Out

Bijna iedere avond maken Ar (mijn vrouw) en ik een wandelingetje. We nemen dan de dag met elkaar door. Zulke goede gewoontes zijn belangrijk. Op zo’n avond – een paar weken geleden – zien we in de verte een vrouw op haar hurken tegen een tuinhekje zitten. Ze oogt verdrietig. We komen dichterbij, zakken ook op onze hurken en vragen of we iets voor haar kunnen doen. Tot onze schrik valt ze om. Helemaal ‘out’. Wat we ook proberen (ze heeft gelukkig nog wel ‘pols’), we krijgen haar niet meer bij bewustzijn.

Geen zorgen

De telefoon van deze vrouw gaat af. We kijken op het schermpje. Er staat ‘Humanitas’. Ar kiest om op te nemen en het blijkt een van haar begeleiders te zijn. ‘De vrouw woont in een groep, vertoont vaker abnormaal gedrag, meestal een kwestie van aandacht trekken. Jullie moeten je maar niet al te ongerust maken’, vertrouwt de begeleidster ons toe. ‘Geen zorgen, ik ben in de buurt en kom nu naar jullie toe.’

Bij naam noemen

En inderdaad, ze is snel bij ons. We helpen de vrouw, die nog steeds van de wereld is, een soort van overeind. Haar begeleidster noemt haar naam. Nog een keer en nog een keer. Maar wat ze ook probeert om contact te krijgen, de vrouw blijft buiten bewustzijn. Toch maar ‘112’ bellen dan?! Een minuut of twee later zijn er twee politieagenten en een ambulancebroeder. Wat zijn we goed georganiseerd in dit land. Dan komt de vraag van de ambulancebroeder. Een vraag die ons verbijstert.

Naar de kern toe vragen

Hij tikt haar zachtjes op de wang. Gebruikt haar ene halfopen oog om contact te maken en vraagt: ‘Waar had je ze vandaan?’ Ook haar antwoord is verbluffend: ‘Ik had ze opgespaard’. De tragiek is dat de ambulancebroeder zo vaak mensen tegenkomt die een overdosis pillen slikken in de hoop dat het daarmee klaar is, dat hij ze al van 100 meter afstand herkent. De vrouw, die 26 jaren jong is, wordt afgevoerd. Haar maag leeggepompt. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Wij lopen uit het veld geslagen verder.

Wie zorgt?

Wil je alsjeblieft goed om je heen kijken? En ontdekken waar je af en toe kunt oefenen in het ‘je eigen behoeften ondergeschikt maken aan die van een ander’? Zodat jij wel volop contact maakt en zo mensen in jouw omgeving tegemoetkomt die niet zoveel contacten hebben? Ik hoop het!