Als je toch iets wilt meten,
meet dan dit ...

In zijn essay ‘Het wilde vlees’ over ‘de tomtomisering van de passionele mens’ laat Joep Schrijvers zien dat voor werkende mensen álles aan criteria en normen moet voldoen. Ook de mensen zélf moeten hun 'genormeerde' plek innemen binnen wat hij ‘de voortstuwingsobsessie’ noemt. Schrijvers pleit voor meer meetvrije zones. Dat lijkt me heerlijk. Het roept bij mij ook een vraag op: ‘Als we toch willen meten (omdat we dat niet kunnen laten), wat zouden we dan moeten willen meten?’

Contact

Deze week was ik als ‘luistercoach’ getuige van een wonderschoon gesprek tussen een manager en een van zijn medewerkers. Ik was op bezoek bij een toonaangevend communicatieadviesbureau. Het bureau helpt organisaties zélf communicatief te worden, omdat communicatieve organisaties beter in staat zijn in te spelen op hun omgeving: anderen in beweging te brengen en snel zelf in actie te komen als de omstandigheden dat vragen. Communicatieve organisaties zijn duurzaam verbonden met al hun relaties, op alle niveaus. Ze begrijpen hun stakeholders daardoor beter. En worden beter door hen begrepen.

Je begrijpt dat ik me als luisterfreak hier in een soort walhalla waan. Deze mensen durven met complete organisaties te doen wat ik op een goede dag met een individu of een kleine groep mensen aandurf: hen helpen communicatiever te zijn. Met hoogachting voor wat dit bureau doet, luister ik hoe de manager in het gesprek op zoek gaat naar de kern van wat zijn medewerker van nature supergoed doet. Iets waar hij naar eigen zeggen zelf moeite mee heeft: contact aangaan, duurzame verbindingen leggen, netwerken etc. Het is duidelijk dat hij van haar wil leren – voor zichzelf. Maar ook probeert hij de vinger achter haar succesformule te krijgen in de hoop dat die reproduceerbaar en los van haar verkrijgbaar is.

Deze manager geeft aan dat hij haar met een zekere jaloezie ziet acteren in relationele contexten. Zo zou hij dat ook wel willen/kunnen doen. Hij noemt het ‘wonderlijk’ dat zij dit zo intuïtief kan en doet. Zij legt uit dat ze zich helemaal verloren voelt als in een projectteam het echte contact uitblijft. Dat ze de relatie nodig heeft om haar werk met plezier en goed te doen. Als ze merkt dat hij echt probeert om van haar te leren hoe hij zich meer van harte kan verbinden met anderen, stelt ze hem uit de losse pols drie vragen: (1) waar mik je op als je aan het werk bent (zoek je echt te verbinden)?, (2) vind je de mensen met wie je werkt interessant en (3) wil je hen graag helpen? Heel vrij vertaald: ‘Heb je hen lief?’

Meten in liefde

Gisteren werd ik tijdens een workshop opnieuw ‘betrapt’ door een van de deelnemers: ‘Dit gaat niet over luisteren, maar over liefhebben’, gaf hij aan. Ik ervaar dat als een groot compliment. Meestal durf ik het niet zo te zeggen, maar vandaag schrijf ik het een keer gewoon op: luisteren gaat inderdaad over liefhebben. De jaarlijkse wetenschappelijke conferentie van de International Listening Association (ILA) heeft in maart 2016 niet voor niets als thema ‘Listening: A Labor of Love’. De hele trainingscyclus die we hebben ontwikkeld, is gewoon een leergang bomvol oefeningen in liefhebben. Omdat liefde alles mooier maakt. Jou, je werk en de mensen met wie je werkt. Zoete koek?

De componist en toneelschrijver Jonathan Larson (1960-1996) stelt zichzelf in een lied uit zijn Broadwaymusical Rent de vraag: ‘Wat is de maat van een jaar van je leven?’ En zijn antwoord op die vraag is: ‘Meet je leven in liefde. Dat is het enige wat zinvol is.’

Liefdewerk

Als iemand mij na afloop van een wandeling of training de hand geeft en me bedankt – wat gelukkig regelmatig voorkomt – dan zeg ik: ‘Met liefde gedaan’. Gewoon om te voelen of dit ook echt zo is. En als dit zo is, dan is mijn werk geslaagd.

Jarenlang heb ik in navolging van Joep Schrijvers gepleit voor meetvrije zones. Dat blijf ik doen. Maar daarbij leer ik ook met vallen en opstaan mijn leven in liefde te meten. En mezelf niet af te fikken als het af en toe ondermaats blijft.