Kinderen wijzen de weg

Na de zomer maak je een serie artikelen over het ‘verbeteren van communicatie’, zegt mijn SEO-adviseur. Ik doe braaf wat hij me opdraagt. En schrijf over wat ik in het leven daarover tegenkom. Te beginnen bij de afgelopen zomervakantie, waarin we als gezin een missie hadden: terug naar een zachtere omgang met elkaar.

Geweldloze communicatie

Bij ons thuis zijn we nogal duidelijk naar elkaar. Op een manier die riekt naar respectloosheid, maar dat net niet is. Als ouders wijzen we daarin natuurlijk de weg. Kinderen letten heel goed op hoe wij met elkaar omgaan. En aan ons voorbeeld is in dat opzicht wel wat te verbeteren. Regelmatig schrikken mensen van wat wij elkaar ‘durven’ zeggen. Dat twee van de vier kinderen inmiddels tieners zijn, maakt het er lang niet altijd beter op. Hoezo geweldloze communicatie?

Dus steken we voor onze vakantie de koppen bij elkaar en vragen de kinderen: ‘Zullen we de fietsvakantie gebruiken als een periode om samen te oefenen in het weer zachter, liefdevoller en respectvoller met elkaar omgaan?’ En tot onze verrassing (en ook schrik) voelen ze prima aan waar we het over hebben en willen ze graag meedoen.

Nu ging de fietsvakantie niet door. Eén van de kids kreeg van de dokter het advies rustig aan te doen en niets te forceren, vanwege de ziekte van Lyme. Maar de regenachtige week in een veel te klein vakantiehuisje bleek een bruikbare context om te oefenen.

Mikken op de ander

En wat denk je? Het werkt! Natuurlijk niet vanzelf. Ook niet zonder slag of stoot. Maar toch. Kinderen zijn open, onbevangen en nieuwsgierig. Buitengewoon flexibel en heel creatief. Ze vinden manieren om duidelijk te maken wat ze willen, zonder daarbij veel herrie te maken. Het lukt ze soms om dat waar ze zelf behoefte aan hebben te parkeren en te mikken op de ander. Kinderen wijzen de weg. In talloze mooie kleine momenten. 

Eenmaal terug van vakantie belt zoonlief (12 jaar) een twintigtal bedrijven voor een baantje, omdat hij zich niet wil vervelen. Hij vindt er drie, maar ze vinden hem niet oud genoeg. Die drie biedt hij ’s avonds aan zijn oudere zus aan. Die pikt er eentje uit en gaat aan het werk bij een kweker. Na een week werken zegt die zoon dat hij de lievelingsreep van zijn zus voor haar gekocht heeft. Omdat hij trots is op haar. Omdat ze de hele week vroeg uit bed komt en hard werkt. Mijn vrouw zegt: ‘Eigenlijk hoort zij een reep voor jou te kopen. Jij hebt een baantje voor haar geritseld!’ Waarop hij zegt: ‘Wat zij doet moet ze zelf weten. Ik kan alleen maar werken aan mijn kant van het verhaal. En ik wil dat we het goed hebben met elkaar, dus ik trakteer!’

Werken aan jouw kant van de communicatie

Natuurlijk voeden wíj onze kinderen op (en niet andersom). Maar inmiddels zijn we er wel achter dat dit geen eenrichtingsverkeer is. Zij laten ons duidelijk zien hóé wij dat doen én wijzen ons de weg naar hoe het beter kan. Hun voorbeeldgedrag leert ons in dit geval in het communiceren (1) te mikken op de ander door (2) te werken aan jouw kant van de communicatie. Daar kun je vandaag vast wat mee.