Zelfsturing is hot. De tijd waarin werkende mensen uitvoerden wat anderen hun duidelijk maakten, lijkt voorbij. Het nieuwe werken is complexer en vraagt meer initiatief en betrokkenheid. Die twee zijn afhankelijk van diepere passies en behoeften. Je kunt ze niet stimuleren door extrinsieke beloningen. Dus ligt de grootste winst de komende jaren in het systematisch verbeteren van de intrinsieke beloning. En dan gaat het om beleving. Bijvoorbeeld: voelen dat je werk betekenisvol voor je is.

Mindfulness is de laatste jaren echt een hype. Logisch. Het stikt van de mensen die lijden aan spanning en angst. Die zich down en opgebrand voelen. Klachten die bij onze tijd en levensstijl horen. Omdat we ‘westers’ leven. In een moordend hoog tempo. Anders krijgen we niet alles voor elkaar wat we graag willen. Verwachtingen en eisen die de (werk)omgeving aan ons stelt, maken het nog spannender. In mindfulness vinden velen een soort tegengif.

Als ik je vraag welk soort professionals het slechtst luistert, dan zeg jij waarschijnlijk: verkopers. Maar als dat zo is – volgens mij lijkt het alleen maar zo – waar komt dat dan door? Het valt niet mee om open te staan voor dat wat je níét wilt horen. En dat geldt niet alleen voor verkopers. Als er belangen op het spel staan of als het nodig is een ander te overtuigen, dan laten de meeste mensen hun luisterintenties los. En gaan helemaal op in adviseren en argumenteren. Het betere duw- en trekwerk. Vaak help je zo om zeep wat aan draagvlak tijdens het luisteren is ontstaan. En toch ‘verkoopt’ het. Daarom blijven we het ook zo doen. Wat is hier aan de hand?

Dr. Thomas Gordon schreef in 1970 het boek ‘Luisteren naar kinderen’. Deze opvoedklassieker maakte hem wereldberoemd. De klinisch psycholoog, student en later collega van Carl Rogers werd vooral bekend om zijn 'Gordon-methode'. Zijn werk leverde hem drie nominaties op voor de Nobelprijs voor de Vrede. Zou wat hij schreef over luisteren naar kinderen ook toepasbaar zijn op luisteren naar ‘grote mensen’? Reken maar!